Diz, Bel Ve Boyun

• 1 Şubat 2015 Pazar 21:55:36

Bu gece mezemin, adına yazılmış bir şiir olmasını isterdim.
Ama söylemek isterim.

insanın ilk önce dizlerini kırıyorlar!!!
Böylece kalkıp kaçmaya dermanın olmuyor. Sen içime, ben karanlığa, karanlığım ise kadehimin dibine saplanıyor.
Yok oluyorum….

Bu gece seni seninle,enine boyuna konuşmak ve yaşamak isterdim. Bu gece yıldız sen ol isterdim kadehi kafama diktiğimde gözümde parlayan. Gömüldüğüm karanlıktan beni çıkarabilesin. Aslına bakarsan bazen tam çekip çıkaracak oluyorsun,
Ama,
daha sonra belini kırıyorlar!!!

Artık bu tam olarak dipte, çakıldığın yerde kalacağın anlamına geliyor.
Hayali belki ama içki kokan odamda kokunu duyuyorum.yaslandığın duvarımda, benimle başını koyduğun yastıkta, tam seni içime çekecek oluyorum, saçlarının dağınık halini düşünüyorum, dudağına masum bir öpücük kondurmak istiyorum, sonra daha hırslı öpmek istiyorum. Gözlerinden alnından burnundan öpmek istiyorum. Benim o!!! Tamam. Benim diyorum.
Sonra bir umutla bu bataktan bu saplandığım bu lanet olası çakıldığım yerden ha gayret, kurtulacağım diyorum. Tutacak el, nefes almak için oksijen arıyorum, Bir eş, bir arkadaş arıyorum. Uzanacak gibi oluyorlar, Ya bir suyun dibindeyim, ya bir toprak veya taş kütlesinin altındayım. Uzanıyorlar…
Ama,

Boynunu kırıyorlar!!!
Belli ki ölmemi istiyorlar hırslarından, belli ki dipte kalmamı istiyorlar.
Oysa,
Bunu sana yapanlar en sevdiklerin!!!
Önce diz, sonra bel, ölümcül darbe boyun…
Seni düşünürken içtiğim bir, hatta bir bile diyemeyeceğim kadehin sonucu bu düşüncelerim…