Sanki bilinmeyen bir gezegene yolculuk yapıyor gibiyim. Gözlerim yağmurlu bir ilkbahar. Ağlamakta ısrarlı. İçim yanıyor. Çölde bir gül gibiyim, solmaya direnen. Sonbahar sanki. Bir bir dökülüyor içimde yeşerttiklerim. Cümlelerim buz kesmiş lapa lapa yağan acıların tesirinde. Dört mevsimi bir arada yaşıyorum.

Neresi burası? Ben nerdeyim? Çığlık çığlığa kafamdaki sorular ?? Ama avaz avaz susuyorum.

Ne kadar da zor insanın bir bilinmezde yürümesi, her adımda tökezlemesi.

Sen kimsin? Ben neden sendeyim? Sen hangi gezegensin? Sanırım lisanın farklı. Sorularım bu yüzden cevapsız. Sende mi kalmalıyım yoksa ben başka bir gezegenin mi insanıyım. ?Bilmiyorum. Çıkmazdayım.

Ne kadar zormuş insanın anlaşılmadığını bile bile anlatmaya çalışması kendini.

Yorgunum. Yol yorgunluğu var üzerimde. Bilmiyorum ne kadar yürüdüm aramızdaki mesafe ne kadardı. Ama kalbim sanki kıtalar arası bir koşudan gelmiş gibi atıyor.

Sanırım biraz uyumalıyım. Belki rüyamda bulurum yolumu. Burası çok uzak olmalı.

Çok uzaksın evet. Gökyüzü ile yeryüzü kadar. Burdayım ama uzaktayım. Bilinmez yolculuğumda araftayım.

Sahi ben hangi taraftan geldim sen hangi taraftasın. Solum çok ağır belki de bu taraftan gitmeliyim. Öyle hissediyorum. Yada sağdan. Aklım böyle söylüyor. Neresi burası? hangi gezegende, hangi mevsimdeyim. Gitmeliyim. Ama nereye? Gecenin ayazı çaresizliğimi vuruyor yüzüme. Gün doğmalı, sabah olmalı, yolu bulmalıyım..

Fatma Demirel