Uzağımda değillerdi bilakis oldukça yakın sayılırdık ama kafamızda yarattığımız
mesafeler bir o kadar birbirimize ayrı düşmenin zeminini hazırlamıştı,sebeb
her zamanki gibi yoktu yani belirgin bir gerekçe göstermek sözkonusu değildi
zaten işin garip yanıda öyle ortada elle tutulur bir şeyin olmamasıydı sadece
uzaklaşmaktı belkide ihtiyaç duyulan,yani tanıdık simaların herşeyin farkında olan
gerçekliğiydi beni ürkütüp onlardan uzak kılan,kasvetli kişiliğim sis ve dumana
iyiden iyiye alışmıştı açıklığın olmadığı koyu ve karaltılı günlerin yanımdan
eksik olmamasıydı hasretle beklediğim,ancak ne var ki arada güneşede çıkmak gerekiyordu
ben her ne kadar istemesemde yaşam yani bilirsin seni itekleyip öne çıkmalısın diyordu,
mecburiyetler ve yaşamsal zorunluluklar ne kadarda boğucuydu tahammül edebilmek çoğu zaman
benim kişiliğimde kendine yer bulmuyordu,hele kalabalıklar ve onların seni bir mıknatıs gibi
kendine çeken yasası,bu yasaya uymak istemiyordum yasa koyucu bana kızabilirdi buna hakkıda
olabilirdi,ama ben yasağı delen kitlenin safında yer alan iflas olmaz bir asiydim,yargılayan
gözlerin suskun dudakları genelde bir şey söylemezdi ama içlerinden geçen ve açığa vuramadıkları
haykırışın onları baskı altına alan gururu seni yok etmeye kadar götürebilecek bir nefretin
dinmeyen yegane unsurlarından biri olarak kabul edilebilirdi,açıkçası umursamıyordum her yeni
gün geride bıraktığımdan daha uysaldı ve daha sevecendi en azından bana öyle geliyordu belkide
zaman kavramına sığınmak istiyordum bir kaçışın içerisindede olabilirdim mümkündü zaten kaçacak
bir yerler aramıyor muydum ? bunun özlemi benliğimde öyle güçlü bir yer kaplıyordu ki yaşadığım
yerin bile farkına varmamı imkansız hele getiriyordu,bundan elbette memnundum realist olup mevcudiyet
karşısında asık suratlı biri olarak yaşamak epey yorucuydu ve ben gerçekten yorgundum hemde hiç
olmadığı kadar...