Köle Bandele (1.Bölüm)

• 26 Ocak 2015 Pazartesi 22:37:46

Ben Bandele 11 yaşındayım bu benim hikayem yaşadığım her anı yazacağıma dair babama söz vermiştim.Ailem bir köle pazarında satıldı.Ben onlara göre biraz daha şanslıydım.Beni satın alan efendi james iyi kalpli birisiydi.Benim hikayem yıllar önce başladı o gün hayatımızı değiştirdi.Ailemle evimizde oturuyorduk.Birden bir gürültü duyduk.Bunlar kraliçenin askerleriydi.Babam karşı koymaya çalısdıysada başarılı olamadı.Ellerimizi bağladılar ve bizi köyümüze yakın olan mogadishu ya götürdüler.Babama söz verdim her gördüğüm şeyi bu günlüğe yazıyorum.Benim hikayemde hep acı şeyler var o günden sonra hiç mutlu bir anımı hatırlamıyorum.

17 Temmuz 1829 Somali ’nin liman şehri mogadishuda elleri ve ayakları zincirli Somaliden, Nijeryada, Eritreden, Etiyopyadan, Sudandan, Gana, Liberya ve çevre ülkelerden toplatılmış 200-250 kişi kırbaçlanarak tek sıra halinde geminin içine alıyorlardı.Beyaz askerlerin dillerinden nedediklerini anlamıyorduk.Biz onlara birşey yapmamıştı ki.Niçin bizi dövüyorlardı.Ağızılarından köpükler fışkırıyordu.Bir yandan vuruyor biryandanda hakaret ediyorlardı.Gemiye bindiğimizde bizi geminin alt katında bulunan kapkaranlık ve ağır bir kokusu olan bir yere koydular.Çok zor nefes alabiliyorduk.Babam khari bana sarılmış beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Ağlama aslanım geçecek"

"Baba, annem nerede"

"Bilmiyorum oğlum"

O gece benim en uzun gecemdi.Çok uzun bir süre geçti.Ben uyuyakalmışım.Babama sımsıkı sarılmıştım. Dayanılmaz olan ağır olan koku beni uyandırmıştı.

"Baba çok sıkıştım"

"Olduğun yere yap oğlum"

Kokunun nedenini daha iyi anlamıştım.Günde bir kere kapılar açılıyor ve içeriye küflenmiş ekmek atıyorlardı.Gün ışığını sadece o esnada görebiliyorduk. Sadece 10-15 saniye kadar o da görmek deninirse.Işık gözlerimizi kamaştırıyordu.Işığa bakamıyorduk.Şanslı olanlar atılan ekmekleri yiyebiliyordu.Ekmek attıktan sonra hemen arkasından bağırarak üzerimize doğru kovalarla su döküyorlardı.Su ihtiyacımızıda böyle giderebiliyorduk.Yanımızdaki adam babama kısık bir sesle

"Kaç gün oldu sence"

"Yedi gün"

Koku dahada ağırlaşmıştı.Babam yanımızdaki adama yaşlı bir adamın iki önce öldüğünü ve cesedinden çıkan kokunun gün geçtikçe dahada arttığını söylüyordu. O esnada bir bağırtı işittik.Birisi ağlamaklı seslerle bağırıyordu.Babam dahil herkes ona susmasını söylüyordu

"Sus be adam sus"

"Sus gelecekler"

"Susmuyorum.Zaten öleceğiz bu pis yerde"

Bir an sessizlik oldu kraliçenin askerlerinin ayak seslerini duyuyorduk.Kapıyı açtılar.Gözlerimizi açamıyorduk.Karanlığa öyle alışmıştık ki.Işık Bize çok yabancıydı artık.Sadece bulanık bir şeyler görebiliyordum.İki kişi içeri girdi.Bağıran adamı sürükleyerek kollarından tutarak dışarı çıkardılar.Ceset hala içerideydi.Biz onları dilini bilmiyorduk.Onlarda bizim dilimizi.Bilseler bile cesedi alıp çıkaracak kadar merhametlide değillerdi.Kapıyı kapattılar.Kısa bir süre sonra O adamın bağırma sesleri geliyordu.Dayanılmazdı.

Babam iki eliyle dayanılmaz o sesleri duymamam için benim kulaklarımı kapattı.Eminim bir çift eli daha olsaydı kendi kulaklarını da kapatırdı.Ama bir çift eli vardı ve babam dayanılmaz sesi duymamam içini benim kulağımı kapatmıştı.

(1.Bölümün Sonu)

Devam edecek...................