Aşkın kaç şansı vardır?

• 22 Ocak 2015 Perşembe 01:38:24

Hani yürürsün ya yolda taşa takılırsın. Bir acı hissedersin, herşey bitmiş gibi. Bir daha yürümeyi düşünmeyi geç, o acının dışında hiçbirşey hissetmezsin.

Ama biraz zaman geçer ve o zamanla birlikte o büyük acı da geçer.

Sonra yürümeye devam edersin yine. İlerlersin. İleride de önceki acının tesiriyle belki, belkide dengeni kaybeder sarsılırsın. Ayağın kıvrılır ve bir çatlama sesi gelir. Burkulmuştur bu kez de. Bu kez bi önceki acı tanıdık gelir. O acıdan güç alıp kendini bir ilacın, sargı bandının gücüne bırakırsın aciz bir şekilde.

Bu acı da geçer. Biraz tökezlersin sadece.

Hani böyle ayakların yerden kesilmişçesine, yeniden, yine çektiğin acılara rağmen yürürsün durmaksızın. Yürümekten vazgeçmezsin.

Yürümekten vazgeçebilir mi insan.? Mecburi de olsa bi istikamet var ve gideceksin. Bir hayat var yaşayacağın. Bir beden var taşıdığın. Bir zaman verirsin kendine ve sonra kaldığın yerden devam edersin yürümeye. İyileşmiş bir şekilde.

Ama birgün hiç olmayacak birşey olur. Gözlerin kör olmuş gibi görmezsin önünü. Ve alev almış ateşin ortasına düşersin. Yerden kesilen ayaklarında farklı bir acı hissedersin. Çığlık atarsın. Bağırırsın çağırırsın ama kimse duymaz. Artık ilaç da yoktur iyileşmen için. Tek çare o ateşin içinden çıkmaktır. Peki nasıl?

Sen benim cehennemimdin belkide. Hiç farkında olmadan işlediğim bir günahımın bedeli.

Cenneti aradım günlerce. O yüreğime işleyen ateşin içinden çıkmak istedim. Dua ettim çırpınarak. Ama affedilmedi günahım. Ödeyemedim yıllarca bedelini.

Ve sonra bir gün buz kesildim. Nihayet bitmişti. Sönmüştü ateş. Duymuştu sesimi yaradan. Hangi günahtıysa bedelini ödediğim affedilmişti.

Ve yeniden devam edersin yola. Küle dönmüş bedeninle.

Çok zorlanırsın. Yola güvenemezsin. Ateşe düşme korkusuyla. Yürümekten korkarsın. O kadar korkarsın ki öcüdür artık gördüğün bütün bedenler.

Zaten her bedeni her ruhu benimseyemeyen biriysen daha da kabusa döner yolculuğun.

Sonra biri çıkar yoluna. Bir şans daha dersin. Bir şans daha. Külken yeniden güle dönmek için. Unutursun defalarca düştüğünü. Ateşin seni nasıl yaktığını. Korkularınla yürürsün. Onun elini tutmak istersin herşeye rağmen. Tanımasan da daha önce. Görmesen de. Sadece inanmak istersin. Her ateş yakar oysa ama sen yine atlarsın belki yakmaz umuduyla.

Ama herşey tekerrür eder. Birgün yine o yolda yalnız ve yaralı kalırsın.

Zeki Müren’in şarkısında olduğu gibi o "bir yangının külü" nü yakıp geçmiştir.

Ve bu son şanstı sevmek için. Çünkü; ateş külü yeniden yakamaz. Ve kül asla güle dönemez. Sende zaten bir daha güle dönmeyı hayal edemezsin.

Sevemezsin. Çünkü; kül soğuktur..

(Kalbin soğumuştur aşktan)