Kayıp Palto

• 17 Ocak 2015 Cumartesi 23:58:11

Kayıp Palto
Bir kıyafetimi sevdim mi asla o,kıyafetimden vazgeçmem.Annemin bana ördüğü bir ceketim vardı,yıllarca giymekten lime ime olmuştu.Kol ağızları yırtıldı,dirsekleri delindi.Düğmeleri kayboldu ben yinede o ceketi evde giymekten vaz geçmedim.Eskiydi ama; çok güzel ısıtıyordu.
Bir gün zalim kocam:
“Yeter çıldırtıyorsun beni, beslemeler gibi evin içinde dolaşıyorsun” diyerek benim ceketimi zorla üzerimden çıkararak sobanın içine atıverdi.Sobanın içine atmaması için çok uğraşlar verdim ama; ceketimi yanmaktan kurtaramadım.
Bende olayı protosta etmek için evde bir daha ceket giymedim,hep üşüdüm ,hasta oldum ama; sonra alıştım.Artık ceket giymiyorum evde.Üşümüyorum da.O ceketimi çok özlüyorum.
Sekiz sene önceydi.Manisa ‘ da dolaşırken,vitrinde kışlık bir palto gördüm.Daha henüz kış sezonunu başıydı.Havalar sıcak ve bunaltıcıydı.Mağazadan içeriye girip öyle bir paltoyu denemek bile o sıcakta işkence gibi gelse de,mağazaya girip paltoyu denedim. Tam bana göre,bayıldım,çok beğendim,aldım.O palto artık benim olmuştu.
Havalar soğumaya başladığında o paltoyu üzerime giyer,havalar ısınıncaya kadar çıkarmazdım üzerimden.Nereye gidersem gideyim o palto üzerimde olurdu.
Hatta,kızımın çok sefer sitemlerine maruz kaldım “Anne yeter ,giyme artık şu paltoyu” dese de ben giymeye devam ederdim.O zavallı paltomda yıkanmaktan acık solmuştu ama; yırtığı kopuğu yoktu.İdare ediyordum.Kolay değil ki; yeni bir palto almak,hele de beğenebileceğin bir paltoyu bulmak…
Nisan sonlarıydı. Havaların sokakları iyice ısıtmaya başladığı,evlerde ise hala kombinin yanmaya devam ettiği havalardaydık.
Arkadaşlarla buluşmaya gidecektim, ben yine o paltomu üzerime giydim. Sokağa çıktım. Aman Allah ‘ m hava öyle bir sıcak ki; paltonun içinde cayır cayır yanıyorum.Yolu da yarılamışım,geriye dönmekte zor geldi.Ara sokaklardan çıkıp kalabalığa girince,gerçekten de kendimi çok komik hissettim.İnsanlar yazlık elbiseler ,ince gömleklerle,ben ise kalın bir kışlık palto ile …içimden kendime gülmek geliyordu.Bir kahkaha atsam, durduramayacağm kahkahalarımı, işte.. öyle bir psikoloji içine girdim yani… Neyse önüme çıkan ilk mağazaya girip, kendime gri kot ceket aldım. Aldım ama; bu sefer de elimde,koca bir torba içinde paltoyu taşımak zorunda kaldım.Bunu nereye bıraksam derken; kırmızı ışıkta araçları ile bekleyen abimle yengemi gördüm,Öyle bir sevindim ki;paltoyu yengeme verdim.
“Yengecim, al bu paltoyu, sonra senden alırım.” Dedim. Yengem şöyle imalı bir bakış attı,”sen neler karıştırdın” der gibi…” aman boş ver” deyip,gülüp geçtim.Paltonun yükünden kurtulmuştum.Önemli olan ondan kurtulmaktı.
O günün üzerinden koca bir yaz geçti. Yengemin evine birkaç kez gitsem de paltoyu almayı unuttum. Bazen yengem vermeyi unuttu, sonra ben o paltoyu tamamen unuttum.
Geçen haftalarda havalar iyice soğudu. Markete gitmem gerekiyordu.Paltomu evin içinde aramaya başladım.Aramadığım yer kalmadı. Palto yok evde.Sonra yengeme verdiğim aklıma geldi.Hemen telefonla yengemi aradım.
“Yenge benim paltom sendeydi, abimle anneme paltomu gönderiver,ben annemden alırım” dedim.
Yengem ne dese?
“Bizde senin palton yok, ben sana verdim onu” Yengem bana o paltoyu verdiyse hatırlamam gerekir verdiğini hatırlamıyorum. Yengem benim paltomu kesinlikle sokağa atmaz.
Biz yengeme araba ile gidiyoruz.Paltoyu almış olsak arabanın bagajında olur.Palto bagajda da yok.

Yani kısaca benim palton sırlara karıştı, sır oldu vesselam.
Onu bulma umudumu asla kaybetmedim. Nerede bulurum bilmiyorum.
Eskimişti ama; gerçektende çok iyi ısıtıyordu.
Çok üzgünüm çok…