KAYBEDENLERİN SAFINDAKİ ADAM VE ZAMAN...

• 16 Ocak 2015 Cuma 12:11:29

Ezik duyguların insanı olarak yaşamaya çalışıyor başımı dik tutmanın ağırlığı
altında güçlü görünme çabasını sergilemeye gayret gösteriyordum toplum insanı
olarak yaşamak ne zor şeydi samimiyetsiz gülüşlerin ardında gizlediği küçümser
tavırlar yüzümde bir tokat misali patlıyor beni iyiden iyiye köşeye sıkıştırıp
duruyordu,dışarıda bulunuyordum ama içimde kopan fırtınaların şiddeti beni daha
çok sarıp sarmalıyor uslanmaz bir havada ayakta kalmaya çalışan gemi gibi oradan
oraya savrulup duruyordum,dümenim ha kırıldı ha kırılacaktı hakimiyet duygusundan
hoşlanmıyordum başıboşluğuma anlam katılmasına dayanamıyor manalı hayatların katılımcısı
olmaktan nefret ediyordum,bana kalsa sorun yoktu halimden şikayetçi değildim ama gel
gör ki başkalarının memnuniyet beklentisi üzerime üzerime gelen koca bir çığ kütlesinden
farksızdı altında kalmamak için deli gibi koşturup duruyordum yakalanmak iyi bir şey olmasa
gerekti,başaramıyordum yani senin anlayacağın suratıma ikiyüzlü bir maskeyi bir türlü
geçiremiyordum içimde şarıl şarıl akan bir şelale vardı ve ben kendimi suyun akışına bırakmış
gidiyordum kürek çekmeyi sevmediğim gibi ne bir küreğim vardı suyun gidişatını değiştirecek
ne de sağa sola haykırıp yardım edin ! diyebilecek bir adamdım,kimbilir belki bir gün herşey
yoluna girecekti herşeyin olduğu gibi bununda bir zamanı vardı hem zaman en büyük yara sarıcı
değilmiydi ? öyleyse kendimi onun şevkatli kollarına teslim etmeli ve bana sunacağı sürprizlere
karşı hazırlıklı olmalıydım gerçi şimdiye kadar elinin çok ta açık olduğunu söylemezdim ya da
cömert tavrını ben görememiştim bir çok şeyi ıskaladığım gibi onuda atlamıştım,olabilirdi...