Bende Var Ben

• 13 Ocak 2015 Salı 15:06:20

O kapı gıcırdayarak her açıldığında, saçlarımı taramayı bırakırım. Yüzümdeki yüzü tanıyamaz olurum. Balıktan döndüysem eğer, biraz deniz ve yosun kokarım.

Vakitlerden birini seçer, bütün seçilmemiş vakitlere üzülürüm. Kurbağa sesleri duyarım uzaktan. Damağımda zulalanır karanfil tadı. İnadına severim yaşamasını hem.

Gözlerim yanar. Çünkü gözlerime, az önce dolan kum saatinin dehlizine düşen sonuncu kum tanesi kaçmıştır. Ve belki de, özgürlüğünü yitirmiştir bir uçurtma daha. Sakız ağaçlarına tırmanmıştır çocukluğum, kurtulamamıştır ellerim yakılmaktan.

Tıpkı kitaplar gibiyimdir belki. Sayfalarımda sarı humma, dünyanın öbür ucundan hikâyeler, insan manzaraları, okunmayı bekleyen. Bir otobüs terminaline sinmiş küf de olabilirim, bir kavuşmanın vuslat anı da.

O kapı gıcırdayarak her açıldığında, ben yalnızca susarım. Çünkü içeriye girmekte olan, çaresizliğimdir...

Not: Bu yazı, meslek yaşamım boyunca karşılaştığım ve istediğim biçimde çözüme ulaştıramadığım her yaşanmış içindir. Belki de ilk defa, biraz da benim için.