Çocuk düşünceler

• 10 Ocak 2015 Cumartesi 14:19:01

....adım kaan,farklıyım.., diğer çocuklar gibi konuşmayı tam ifade edemiyor,kendimi savunamıyor ve arkadaş edinemiyorum,kendi kendime oynuyor sebepsiz koşmalar ve kendi halinde kenarlarda kimseye ilişmeden herkesden sakınarak dolaşıyorum,yağmurlar her şeyi ıslatıyor ,sevmem mi gerekir yoksa güneşi ve açık havayı kapattığı için kızmam mı gerekir buna cevap bulamadım,kendimi yorulmuş hissediyorum ,okuldan eve az önce geldim hemen pencereye koştum dışarısını seyrediyorum,okulda geçirdiğim saatleri seviyorum içim içime sığmıyor her şeye dokunmak her kes ile konuşmak ve oynamak istiyorum,teneffüs zillerini seviyorum sınıfların kapıları açılır açılmaz sevinçle mutlulukla hep beraber koridorlara,okul bahçesine çıkmak bana çok iyi geliyor,gün boyu her teneffüs saatinde koşturdum arkadaşlarla birlikte bahçede gezintiler yaptım,şimdi evde olmak ta güzel ancak içimde yine de okulun boşluğu var,pencereden bakmak ta çok hoşuma gidiyor dışarıda olan her şeyi dikkatle izlemem gerekir duygusuyla bunu yapıyorum,fırsat buldukça beni dışarıda bekleyen hayatın seslerini duymaya ,doğanın bana ulaşmaya çalıştığı dili anlamaya çalışıyorum,bu bana bir oyun eğlence gibi geliyor,gördüklerimle konuşuyorum gülüyorum tebessüm ediyorum her kımıltı her görüntü bende bir yer buluyor,annemin bana her seslenişi sığındığım bir liman gibi,onunla kendimi güvende hissediyorum,onun sevgisi ve şefkatinin sonucu bu mutluluğu yaşıyorum,öyle alıştım ki peşimi bırakmayan sevgisine,bana sabırlı oluşundaki direncine,bana doğru gülümsemesine alıştım,bir an olsun eksikliğini görmedim düşünmek bile istemiyorum”..kaann..bir şeyler yemelisin..” bu benim annem,annemin sesi,yine kendi elleri ile beni doyurmaya çalışacak,aslında kendimin bunu yapması gerekir ancak annemle olmak ve onun ilgisi ile olmak bana daha iyi geliyor,çünkü yerimde duramıyorum ki oyalanıyor,kalkıp geziniyor hatta yemekte olduğumu unutuyorum ,akşama yakın saatlerde yemeğe oturur ve masada her zaman bir bardak süt bulunur , sebze yemekleri ,kalorisi yerinde yiyecekler ya da bu öğünde almam gerekenler bulunurdu ,bazen önce sütü içerim bazen de yokmuş gibi davranırım,biraz zayıf görünüyorum belki annem bu yüzden ciddi iddialı sofralar hazırlıyor bana,çok acıkmışım bugün annem ne söylediyse yaptım ilk defa bugün uyarısız yemek yemiştim,yemekten sonra koşarak yine pencere önüne geldim dışarıda belli aralıklarla yağan yağmur evlerin çatılarını,ağaçların yapraklarını,sokak ve caddeleri,kuşları,elektrik tellerini,arabaları,insanları her şeyi ıpıslak yapıyor,sokak kedisinin tüyleri ıslanmış halde üşüdüğünü görüyorum,kuru bir saçak altında titreye titreye dinlendiriyordu,kuşlar su birikintilerinin başına bir konuyor bir havalanıyorlar,evlerine hızlı hızlı giden çocuklar ve geniş örtüleriyle şemsiye tutan insanlar hepsi bir bir resmi geçit gibi gelip geçiyorlar,hava iyice kararıyor bu karanlık beni mutsuz ediyor biraz da korku yaşatıyor,artık odama çekilmeliyim,belki ders kitaplarıma defterlerime göz atmak için fırsatım olur, ama daha önce sofrada içmediğim sütü içip sonra da dişlerimi fırçalamalıyım,sonra da çocukluğumun tüm evrelerinde hoşuma giden oyuncaklarıma bir göz atmalıyım,onları evin değişik yerlerinde bekletiyorum zaman zaman hangi birisini elime alsam beni o günlere götürdüğü için oyuncaklarıma sarılıyorum,onlar benim hafızam ,çünkü beni büyüten her ayrıntı benim gerçeğim ve özelim,evet farklıyım tamam olmam gereken düzeyin neresinde ileride veya gerisindeyim bunu bilmiyorum ama bu konuyla da vakit harcamıyorum , ancak her şeyin farkındayım ve çaba harcıyorum neticede hiçbir iyi güzel temiz gayret boş değildir sonuçsuz da olmayacaktır, annemin üzerimdeki hakkını asla ödeyemeyeceğim onun benimle birlikte sevinip ağladığı benimle büyümeye başladığını ve o zor dönemeçleri nasıl geçmeye çalıştığını hepsini gören biriyim,onun sevgi dolu nefesleri ile soluklandığımı hayatımın temiz oksijeni olarak beni sürekli yenilediğini biliyorum,annemin ağlayışlarına rastladığım günlerde başlangıçta ne ile ifade edeceğimi bilemiyordum ama şimdi her şeyin bir hikayesi vardır fakat benim annemin ağlayışları ancak okunmakla anlaşılan türden olduğunu düşünüyorum yani anlatması veya birilerinden öğrenmekle değil hissetmek ve hissetmekle ancak doğru okunabilirdi,ne zaman ağlayışları için konuşmaya çalışsam her zaman sevgiyle beni koklayıp bağrına basıyordu,oysa içimde anneme doğru olan seslenişimi duyurabilseydim,”..ah anneciğim sen öyle süzgün mahzun sessiz ağlayışların ve ıslak kirpiklerinle bütün bir şehri yasa boğarken ben nasıl mutlu olabilirim ki,bak dışarıda yağmur yağıyor hadi biraz yürüyelim belki bana da iyi gelir…” evet tam olarak belki bunları duyurmak isterdim ama olmuyor bir türlü düşündüklerimi söz kalıplarına uzun uzun dökemiyorum fakat davranışlarımı annem çok iyi izliyor ve sessiz konuşmalarımı hissediyor buna inanıyorum,oyuncaklarımın içinden salıncakta bir çocuk sallanıyor olanı elime almıştım hatırlıyorum o doğum günü partisini ne güzel geçmişti onca hediye arasında ben bunu sevmiştim üstelik müzik te çalıyordu salıncağı hareket ettirdiğimde tatlı bir müzik çıkıyordu,saat 21.00 uykum geliyor elimdeki oyuncakla yatağa giriyorum artık huzurlu bir uyku beni bekliyor olmalı,akşam yemeğimi iyi yemiştim,sütü içmiştim ve pencereden uzun uzun dışarıyı seyretmiş zihnimi doldurmuştum,çantamı kontrol ettim fülütüme birkaç ses nota değinmesi yaptım ve sevdiğim oyuncağımı baş ucuma koydum,sabah olunca annemin beni kaldırması ile başlayan okula gidiş sevincimi düşünmeye başlamıştım …

16.12.2014/çengelköy