Davetsiz Misafir
Her sabah olduğu gibi; bu sabahta saat yedide oğlumla birlikte kahvaltımızı yapmıştık.Oğlum dershaneye gitmek için hazırlanırken bende, sıcak kalorifer peteğine sırtımı dayayıp demli bir çayla sabah keyfimi yapıyordum.İşte tam o sırada, daire kapısının önünden bir köpeğin havlama sesini duydum.Cılız bir havlamaydı.İkinci katta oturan Filiz’ in çakıl adlı süs köpeğinin evden kaçıp yukarıya çıktığını düşündüm.O nedenle pek ilgilenmedim ,nasıl olsa Filiz ve çocukları onu hemen alıp eve götürürler dışarıda bırakmazlardı.
Köpek havlamaya devam ediyordu.Hayret ! Filiz’ in ya da çocuklarınında ayak sesi,konuşma seside yoktu.İşte bu noktada iyice meraklanıp kapıyı açmaya gittim.Bir an kapıyı açmada tereddüt ettim.Apartmanda hemde benim kapımım önünde ilk kez bir köpek havlıyordu.Yavaşça kapıyı araladım.Görünürde bir şey yoktu.Ben karşıya baktığım için köpeği görememişim.Kapının eşiğine baktığımda,minicik siyah yavru bir köpeğin yalvaran,masum gözleriyle göz göze geldim.İlk önce şaşırdım.Ne yapacağımı bilemedim.Ona dokunmak istedim dokunamadım.O gözlerime bakarak havlıyordu.Bana bir şeyler anlatıyordu.
“Hoş geldin” dedim. Kapıyı açtım.İçeriye girdi.Hala havlıyordu.Şaşkınlığım daha da arttı.Havlayan küçük bir köpeğe nasıl yardım edeceğimi bilmiyordum.Onun acıkmış olacağını düşünüp,kahvaltı masasındaki yumurtalı ekmeklerden birini ona gösterek evden dışarıya çıkardım.Kapının önüne yumurtalı ekmeği koydum.Öyle bir acıkmıştı ki; yemiyordu,sanki saldırıyordu.Kapıyı kapattım.Kapatmak zorundaydım.Oğlum dershaneya geç kalıyordu. “Anne, pantolonum,kazağım nerde? Anne ,bana çorap ver,Anne, botlarımı saç kurutma makinesiyle ısıt,anne telefonumu ver,anne kulaklığımı yatağımın üzerinde unuttum alıver.” Aslında bütün bunlar bizim evde her sabah gerçekleşen olaylardı.Bu sabah durum farklıydı.Oğlumun isteklerini yerine getirirken aklımda o köpekle ilgili “ neler yapabilirim” düşüncelerime de,çözüm bulmaya çalışıyordum.
Oğlum eve gitmeden kapının önündeki yavru köpek yeniden havlamaya başladı,hemde bizim kapıyı tırmalıyordu. Onun doymadığını düşünüp bir dilim daha, yumurtalı ekmeği ona verdim.O ekmeğede çıldırmış gibi saldırdı.O sırada oğlum evden gitti.Bir kahvaltı tabağına ılık su koyup ona götürürken apatmanda yan komşumla köpeğin kavgası başlamıştı bile.
Yan komşum,beş yıldır komşuyuz ama; adını bile bimem,hatta o adamı hiç sevmem.Adam Din Kültürü Ahlak Bilgisi öğretmeni,kendisi atmış yaşlarında,Beş çocukla karısını boşayıp, öğrencisiyle evlendi.Evlendin bari geçin değil mi? Bir çocukları oldu.Sonra kendisine karı yapıp bir çocukları olan öğrencisinide evden kovaladı.Nefret ettiğim bir insan.Eh…Köpekte biliyor kime saldıracağını.
Bu kavgayı kaçırmak istemiyordum.Koşarak kapıya gittim.
Komşu herif,baya öfkelenmiş.Bana:
“sizin mi bu köpek?apartmanda köpek mi olurmuş, gibi sözler..Ben cevap vermedim ona,Köpekde elimde tabağı görünce koşarak geldi.Öyle bir susamış ki;lıkır lıkır suyu içti.
Komşu herif,su içen köpeği gözünü ayırmadan seyretti. Yeniden bana:
“Sizin mi bu köpek?” Diye sordu.Öyle çok canım sıkıldı ki; adamın davranışlarına…
“Evet bu köpek bizim” dedim.Arkasını dönüp hızla gitti.
İşte o anda karar verdim.O küçük yavru köpeği,panjurlu balkonda havalar ısınıncaya kadar bakacaktım.Panjurları gece kapatıp, gündüz açacaktım.Bir kolidende ona bir ev yaptım mı? Oh! Mis gibi kışı çıkarırdık birlikte.Bu güne kadar hiçbir köpeğe dokunmamıştım.İstesemde bunu yapamam Hele ki; evde köpek, kedi beslemek benim için imkansız,olamaz,mümün değil…Ama; bu küçük yavru öyle masumdu ki; Belki de ona dokunabilirdim.Asla kucağıma almazdım,kimbilir belki de zamanla kucağıma bile alırdım.Alışırdım ona…
Küçük yavru köpeği balkona almaya gelmişti sıra,Kucağıma alamayacağım için onun,yürüyerek koridorları ve oturma odasını geçip balkona varması lazımdı.Köpeğin yürüyerek geçeceği,koridorda yazılı olan yollukları rula yaptım.Oturma odasındaki halıyıda kaldırdım.Köpeğe yapacağım ev için koli evde yoktu ama; nasıl olsa bulurdum.Hem belki de,ona göre köpek kulubeleri bile satılıyordur.
Yavru köpeğin balkona geçiş yolu hazırdı,Şimdi köpeği eve almaya sıra gelmişti.Sokak kapısını açtım.Köpek yoktu kapının önünde.Bir an gerçekten de çok üzüldüm.Nereye gitmişti,Dışarısı çok soğuk, kuru bir rüzgar ve havada uçuşan kar taneleri vardı.
Alt katta Filiz’ in sesini duydum.Aynı anda iki yavru köpeğin havlamasınıda duydum.Alt kata indim.Filiz’ in kucağında kendi köpeği çakıl vardı.Benim köpeğimin önüne çakılın mamalarından koymuştu.Benim köpeğim zevkle mamayı yiyordu.Çakıl ise ona durmadan havlıyordu.
Filiz bana;
“Sare Abla, köpek barınağını aradım,gelip alacaklar bu yavru köpeği.Belli ki; gece soğukta bizim apartmana sığınmış,dışarıda kalsaydı,soğuğa dayanamayıp ölürdü.”
Dediğinde yine alak bullak oldu düşüncelerim.
“Dışarıda kalsa ölürdü” cümlesine takılmıştım. Onu eve aldığımda balkonda duracaktı.Balkonda dışarısıydı.Belkide barınak onun için daha iyi olacaktı.Onun bana gözlerime o masum bakışı ile bakmasını istedim.Bakmadı.
Kısa bir süre sonra barınak görevlisi geldi,onu kucağına aldı ve götürdü.Üzüldüm…
Aklım o köpekte kaldı.Keşke onu göndermeseydim.
Demekten kendimi bir türlü alamıyorum.