Yok olduğunu düşündüğüm hayal dünyamın yasını tutmaya başladığım şu andan itibaren; gözlerimin küçük pınarlarına acımaktayım…

Bir gün gerçekten var olduğuna inandığım düşler kurmaya başlarsam eğer; bedenim çürümeye yüz tutmuş bir ihtiyar olarqk yaşamakta olacaktır. Yok olsa dünyam ama hayallerim beni terk etmeseydi demek öyle zor geliyor ki yüreğime.

Çok üzgün kalbim, çok kırık… bunca yıldır inandığım ütopyam tam anlamıyla yalanmış. Oysa gerçekliğine ve varlığına o kadar inanmıştım ki. Elerimden kayıp giden bir yaşamın yokluğuna mı yoksa gerçekliği tam br tartışma konusu olan ütopya mı yanayım. Dostlar, arkadaşlar,eş, dost,akraba… sırasıyla hepsine ihtiyaç duyarken şimdi sadece yalnız kalmayı dilerdim. Bir gün çok uzaklara düşerse yolum; yalnız; yanıma sadece şarkılarımı ve kalemime yoldaş bir ağıt parçası alacağım. Öyle yorgunum ki; bir görse beni göçmen kuşlar, bana yanardı allı turnam.

Uzatıyorum ellerimi karanlı bir semaya; yıldızlar akıp geçiyor parmaklarımın arasından. Kendime soruyorum çoğu zaman; ben ne kadar kötü olabilirim? Hastaysam, ruhum bana neden böle bir eziyet çektiriyor. Sanki benden kurtulma çabasında. Nefsimden çok nefesim kesiliyor, hayallerimden çok rüyalarım üzerime çöküyor, dünyamdan çok başım dönüyor. Bir kişide çıkıp demiyor ki; ya arkadaş senin derdin ne? Hoş bana böle bir soru sorulsa verecek tek kelimelik bir cevabım bile yok…

Yıllar öncesinde sıkışıp kalmış kalbime acımaktayım. Meğer başkasına ait olanı kıskanmak çok acınası imiş... Özlüyorsun, görmek mümkün değil, ne bir resim ne bir suret.. hoş görsen ne yapacaksın ve ya kalbin ne tepki verecek o da bir muamma. Tek bildiğim, bir gün ansızın karşılasak korkarım… bu korku ölümden beter…
Bu yazı yine neden ona dönü bilmiyorum. İçimde öle büyük bir taşla yaşıyorum ki; rabbim bana yardım etsin. Bu kayayı atamadıkça; yıllardır; ne zaman o şarkıyı dinlesem; dinlemek de yürek işi bu da bir anti parantez; işte tam da böle anlarda hayallerim girer devreye. Keşkeler başlar, canım öyle bir yanar ki; bu acı anlatılamaz. Yüreğimin başından içerime doğru inen o ılık sızıyı hissetmemek için neler vermezdim.

fmü