KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1681 Okunma
- 9 Yorum
- 2 Beğeni
BİR PARÇA SİMİT
Adam, işten yeni çıkmış fakat hemen eve gitmek istemiyordu. Amaçsızca yolda yürümeye başladı. Vitrinleri seyretti bir süre. Sonra insanları inceledi. Kimisinin yüzüne yorgunluk, kimisinde aşıklara has gülümseme, kimisinde de kızgınlık ifadesi vardı.
Biraz daha ilerledi. Bir koku onu kendine doğru çekiyordu. Az ötede duran simitçinin tezgâhından geliyor olmalıydı onu etkileyen koku. Simitçiye doğru ilerledi. Elini cebine attı. Bozuk paralarını çıkardı. Simitçi keyifle maşasını tezgaha vuruyor, bir yandan da davudi sesiyle “ Simitttttt sıcak sıcak. Simide gel vatandaş. Fakirin döneri bunlar ! “ Diye bağırıyordu. İştahını iyice kabartmıştı. O sırada, koşarak yanına gelen çocuğa gözü ilişti. Çocuk, simitçinin yanına geldiğinde durdu. Simitçiye baktı fakat konuşmadı. Sonra “ Simitçi amca simit kaç lira? “ dedi. Simitçi çocuğa baktı ve önemsemeden “ yetmiş beş kuruş “ cevabını verdi.
Çocuk, elindeki paralara baktı. Saydı. Yutkundu. Sonra geri döndü ve geldiği tarafa gitmeye başladı. Adamın yüreği burkuldu. Cebinden biraz daha bozuk para çıkardı. Üç simit aldı. İkisini ayrı poşete koydurduktan sonra aceleyle çocuğun peşine düştü. O ilerledikçe, çocuk daha da hızlanıyordu. Sonunda yetişmişti ona.
“ Oğlum merhaba! “
Çocuk şüpheyle baktı. Huzursuz oldu fakat önemsemedi.
“ Merhaba"
” Oğlum, simitleri bir arkadaşıma almıştım. O da gelmeyecek. Seninle paylaşmak istedim. “
“ Teşekkür ederim amca. Ama ben sevmem simidi.”
“Oğlum, bütün çocuklar sever simidi. Ben de çok severim. Lütfen kabul et. “
“Teşekkür ederim. Ben sevmem ama arkadaşım var o sever. Ona veririm o yesin o zaman. “
“ Afiyet olsun oğlum. “
Çocuk, hızla ayrıldı yanından. Adam ise ardından bakıyordu. Çocuk, biraz daha uzaklaşınca, simidi kemirmeye başladığında, adam çocukluğuna dönmüştü çoktan.
***
Dar gelirli bir ailenin çocuğuydu. Okula giderken çoğu zaman babası ona simit parası verememenin ezikliğini yaşıyordu. O sabah da yanında sadece on kuruşu vardı. Derse giriş zili çalmak üzereydi. Halime kadın, her sabah olduğu gibi fırından yeni getirdiği simitleri, hasır sepete sıralamıştı. Sepetten yayılan simit kokusu o sabah ne hikmetse çok etkilemişti onu. O sırada sınıf arkadaşı Ali’ yi gördü. Yanına yaklaştı.
“ Ali, simit ne güzel koktu ya! “
“ Evet Hasan çok güzel koktu. Benim de canım çekti valla. “
“Çektiyse alsana “
“ On kuruşum var. Alamam ki! “
“ Ben de alamam. Çünkü on beş kuruşum var. Simit yirmi beş kuruş. Ama bir fikrim var. Paramızı birleştirip alalım. Yalnız, sana on kuruşluk veririm ona göre. “
“ Tamam, on kuruşluk ver. Hadi alalım.”
Parayı birleştirerek simidi almışlardı. Bahçede göz kararı ölçerek birine on beş kuruşluk, diğerine de on kuruşluk pay etmişlerdi. Simitlerin bitiminde ders ziliyle sınıfa koşmuşlardı. Ne zaman simit görse o gün aklına geliyordu Hasan’ ın.
***
Elindeki simitle kalakalmıştı sokakta. Düşüncelerinden sıyrıldığında etrafına baktı. Simitçi yeni müşterilerle ilgileniyordu. Elindeki simide baktı. Simidi önce kokladı, sonra dişlerini geçirdi. Evine gitmek üzere yola koyuldu. Bir ara sanki uzaklardan Ali’ nin sesini duyduğunu hissetti.
“ Oğlum, hepsini yemeyeceksin, sadece on kuruşluk tamam mı “
19.12.2014
BOLU
Nermin Kaçar
YORUMLAR
"SİMİT" bu kelimeyi her duyuşumda, her okuyuşumda yüreğim sızlar.Benim hayatımda çok önemi vardır simidin.Çok simit sattım çocukluğumda.Satamadım çok ağladım.Canım cekti yiyemedim.Satmam gerekti çünkü...
Kalemine yüreğine sağlık Nermin bacı...
İç içe geçmiş iki güzel hikaye.
Böyle anılar, hangimizin hata defterinin sayfaları arasında yok ki?
Unuttuk gitti çoğunu.
İşte,
böyle güzel kalemler arada bir yazdığında,
aklımıza geliveriyorlar birden uykularından uyanıp.
Güzeldi hikaye.
Tebessümlerle tamamladım.
O kadar güzel anlatmışsınız ki konuyu, canım simit istedi.Sadece simit istemekle kalmadı, bir şeyden zevk almayla ilgili disturumu gözden geçirdim.
Kaleminize sağlık
bu guzel yazi icin tesekkurler, zevkle okudum.
çok güzel bir paylaşım, samimi, sıcacık, çocukluğumuz ve o günlerde yediğimiz simitler gibi adeta :)
Anadolu gerçeği. Toprağı altun şehre göçtük, köyümüzdeki tarhanayı, çöreği, böreği bile bulamadık. Üretmeden zengin olmaya kalktık. Hatta hiç sıcak sudan soğuk suya elimizi değdirmeden renkli hayatın insanları gibi yaşamaya kalktık. Çocuğumuz onkuruşluk simide, eşimiz, yirmi kuruşluk ekmeği gözetler olduk. Neden köylerimizi terkedip gittik ki? Tarla tevenkde çalışmak elbette zordu ama biz alışmıştık, hayatı o zannediyorduk. Televizyonlardaki tatlı hayatları ne diye bize ballandıra ballandıra sundular. Biz çeyrek simide kanaat geliyor, anamızın sıcak kucağına hasret kelmıyorduk. Renkli hayatların insanları gibi yaşama düşüncemiz olmuyordu. Bitas tarhanaya yirmi kaşık giriyor mutlu oluyorduk. Ne kızımız ne oğlumuz ne babamız ne de anamız telef olmuyordu. Bir çıkmaz sokağa girdikki ne başı var ne sonu. Allah hak getire. Yıllar öncesi, anama yazdığım mektubu Üsküdar postanesinden, pula on kuruş zam geldiği için mektup pulunu alamayışım, on kuruş için geri dönüp iki gün sonra yolladığım aklıma geldi. Güzel bir konu işlemişsiniz. hala bu gün bile bunları yaşamaktayız. Tebrik ediyorum. Selamlar. M.Elmacı
