Güzel bir hikaye.
Yatır amca da, kaderi ile baş başa kaldı yine anlaşılan.
Belli mi olur,
belki de başka yaramaz çocukları da yola getirmiştir.

Sizin kaleminiz seviliyor dostum.

Safinaz Abla çocuğun elinden zor kurtulmuşş:),baya çapkın kerata saygı ve selamla değerli yazar,devamını beklerim.

Her tarafına sinmiş mutluluk okuyucuya sirayet ederken, mutluluğun kaynağı hakkında şüphelere yer bırakmıyor zihinlerde.

Çocukluğun kaynağı tükenmez enerjisini hissettim her cümlede ve o şeytana papuç çıkartacak zekasını.

Yüreğine sağlık hocam

Yazıyı okurken bir yandan kendi çocukluğumu düşündüm.
Sokakta erkek çocuklarıyla oynamazdık ama ailece gidip geldiğimiz komşumuzun(sonra akraba da olacaktık
kızlarını halamın oğluna alarak.) benimle yaşıt bir oğlu vardı. Onunla okulculuk oynardık. O öğretmen olurdu
bizler onun kardeşi ve benim kardeşim. Bir de eşekçilik oynardık:) O eşek olurdu, iki kişi bir bir tarafından diğeri öbür tarafından birbirlerinin ayaklarını tutardı. O ise yerde eğilmiş eşek vaziyetinde bizi taşımaya çalışırdı.

Çok güzel bir anlatımdı. Galiba her mahallede böylesi yatır denilen bir ev var. Burada da vardı.Oraya hocamız oturmuştu. Başına gelen bazı kötü durumları yatırda oturduğuna bağlayanlar oldu..

tebrikler,

saygılarımla..

Aydınlık bir yazı. Ne hoş çocukluk öyküleriydi peşpeşe bunlar? Kutladım.