Şimdilik çokça rahatsızlık vermiyor olsa da,
damarlarımızda arsızca dolaşan bir illet maalesef bu şeker hastalığı.
Bu nedenle,
tatlı yiyeceklerden ister istemez uzak durmak zorunda kalıyoruz.
''Patlıcan İnciri'' dediğimiz büyükçe bir incir çeşidi vardır Karadenizde.
Kabuğu patlıcan renginde olduğu için bu ismi aldığını zannediyorum.
Nefis reçeli olur.
Sabahlarımızın değişmez kahvaltılığı idi patlıcan inciri reçeli.
Anacığım da, kilolarca yağardı uzun kış mevsiminde yoksul soframız katıksız kalmasın diye.

Bu sabah,
her sabah olduğu gibi yine oğlumla kahvaltıya oturduk.
İş güç olmamasına rağmen,
sabahları erken kalkma alışkanlığımı bırakmadım hala şükür.
Sevmiyorum uykuya düşkün insanları.
Oğlan,
taze Trabzon ekmeği ile öyle bir dalıp çıkıyor reçele ki,
insanın imrenmemesi mümkün değil.
Eee, biz yaklaşamıyoruz tabi ki olaya.
Bu müthiş güzelliği uzaktan seyretmek zorunda kalıyoruz.
Çaktırmadan bir tadına bakayım diye geçmiyor değil içimden hani ama,
hanım, kartal bakışlarını üzerimden bir an için almıyor ki.
Biliyor, tanıyor malını.

Sonuçta,
oğlan bir tas güzelim reçeli bitirdi,
biz is,
küçücük bir dilim kızarmış ekmeğe sürdüğümüz taze tere yağı ile idare etmek zorunda kaldık.
Ama,
aklım reçelde kalmadı değil.
Ne zamana kadar?
Bu güzel yazıyı okuyana kadar.
Gerçekten,
içinde boğulmayı bile göze alabileceğim o incir reçeli kadar tatlı ve doyumsuz bir çalışma olmuş.
Eşimin yasakları da söz konusu değildi,
doya doya okudum,
kana kana yudumladım.
Artık,
bir hafta idare eder beni bu yazı.
Varsın oğlan yanımda götürsün reçeli.

Eline, yüreğine sağlık diyorum dostum.
Hüzünlü ama, mükemmel bir hikaye idi.
Çok tatlıydı cümlelerin, çok.