TESADÜF

• 15 Haziran 2008 Pazar 01:35:36

Yunanlar biri öldüğünde asla ardından ağlamazlarmış,beden toprağa bırakıldığında sadece bir soru sorulurmuş ardından
‘ hiç aşık oldu mu ? ’
Ayrı dillerde binlerce insan, başka evlerde büyümüş, başka bir ülkenin havasında almış ilk soluğunu. Ellerini başka ellerde büyütüp, gözlerini başka bakışlarda açmış dünyaya. Dünya farklı sanılmış, insanlar farklı, hayat farklı. FARK İŞTE O, FARK HİÇ YOK ASLINDA… Gözyaşları aynı acıda, aynı hüzünde birleştiği anda her şey beyaz bir bulutun içinde kaybolmuşçasına son bulur, aynıdır tadı tüm gözyaşlarının ve hep aynıdır ilk bakışın kalbe sığmaz sarhoşluğu … Aşk hep aynı kalp çarpıntılarıyla uğrar bir gece ansızın pencereye, gökyüzü, yıldızlar, evin önünde yıllardır fark edilmeyen ağaç, aniden aydınlanır gökyüzü ve kalpte yok satacak bir kitabın kapağı çizilir gökyüzüne…
Sen, başkası, herhangi biri. İçinde tuhaf bir duygu. Daha önce hissettiği belki hiç bilmediği belki de çoktan unuttuğu o duygu, aniden uyandırır insanı bir gece yarısı.Yüzünde hafif bir gülümseme, düşle gerçek arasındaki o ince çizginin farkına henüz varamadan pencereye yöneltir seni kalbin, adımlarının son bulduğu yerdir orası kocaman bir armağan verilmiştir sana , sen pencereyi açarsın , gülümseyerek alır, teşekkür edersin.
Güneş büyür gökyüzünde, daha bir güzeldir dünya …
Aşk hep aynı solukla başlar aslında, önce bir süre sessizlik ve titreyen eller. Dünyada ayrı hayatların birleştiği tek noktadır içinden süzülen aşkın toplandığı yer, kalp…
Hiç aşık oldu mu?
Sen, o, başkası güneş hiç büyüdü mü? Gözlerinde…

31,12,2006