Hepsi boş. Herşey boş. İnsanlardan işitmiştim.
Dünyaya söylenmiş sözlerdir bunlar.
Boş.
Halk hayatın ve dünyanın boş olduğunu söyler.
"Herşey boş," bunu gerine gerine söyler... herkes.
"Evrensel akış uçsuz bucaksızlıkta akıyor." Bunu mu diyorlar.
Rüzgarın içine sarılmış uçuyor hayat.
Akıyor... herşey rüzgara akıyor. Sayılar sayarak kıyıya ulaşmak istiyoruz. Sayılı şeyin ismi " gün" onu diyoruz.
Zamanı sayıyla yaratıyoruz. İsmine gün demişiz.
Canla nefes alıyoruz- veriyoruz. Canımızın yaşadığı yere günlük hayat demişiz.
Zaman ve mekanımız var?
Başka neyimiz var?
Saat: kendini sayan makinedir... ve tutunduğumuz bir dal: yaşadığımız yer.
Mekan diyoruz günlük hayatımıza.
Bunların hepsi boş.
Mekan akıyor biryan. Zaman da akıyor biryan.
Kandinsky Moskova da "sabahın erinde pencereden bütün evrene baktım," diyor.
"Evrensel hakikati gördüm" görmüş mü onu demiş..
Gelin şimdi sözleri yoralım.
Kandinsky zamanı görmüştür.
Uçuyor akıyor zaman.
Hayatı da görmüştür. Aktığını görmüştür.
Zamanı akıtan hayatı akıtan şeyi de gördü bana öyle geliyor. Oluşu gördü yani.
Bu akıyor dediğimiz uçuyor dediğimiz şey oluş kavramıdır.
Oluşu görmüş ressamımız buna evrensel hakikat diyor.
Herşey akıyorsa avuçlarımızdan akıyor gidiyor kum, su misali.
"Hayat boş" lafı bunu karşılar... kat be kat karşılar.
Göktaşı başımıza düştüğünde bizim hikayemiz biter.
Başka bir yerde hikayeler vardır elbette orada devam eder hikaye.
Bizim hikayemiz olmaz bu.
"Yoktur manası "değildir. Varlık yokluk davası da değildir bu.
Evrensel selllerin kopmuş coşu önünde durmaz akar sel sularına kapılmış bir teknedekilerin öyküsüdür bu.