Koskoca bir ırmak çağıldıyor içimde. Bu ırmak yüreğimdeki taş yığınlarının ayaklarına kapanır, kah öper kah yalar. Bir som kaya gibi, bir serin rüzgar gibi akar içimde. Bazen sesini duyar gibi olurum bu ırmağın.
Sahibine asla ulaşmayan dört mektup yazmıştım. Gönderilmeyen mektuplar. Bunlar kapalı bir havzada akıp asla denize ulaşamayan ırmağın macerası gibiydi. Yani içimde çağıldayan ırmağın macerasıydı bunlar. Oysa hayatımda ertelenmiş şeylere artık dur diyebilmek adına bu mektubu yazıyorum. Belki aşk adına yazacağım son mektuptur bu. Belki yeni şeylerin başlangıcı olur. Olurda hayatımdaki ertelenişlere bir son verir. Şimdiye kadar bir lezzet alamadığım yaşamımın arta kalanında hasret kaldığım şeyleri yudum yudum yaşarım.
Belki bu satırların sonrasında reddedilmek koymayacaktır bana. Çünkü redetmekte haklı olduğun kendine göre çok nedenlerin vardır. Bu nedenleri düşündükçe inan üzülmeyeceğimi tahmin ediyorum.
Kendine kurduğun bir yaşamın var. Belki bu uğurda çok sevdaları içine gömmüşsündür. İdeallerini gerçekleştirmek için sürekli koşturuyorsun. Böyle bir yaşantıda, aşkı hep bekletmiş, hep ertelemişsindir. İkinci bir neden ise benim sosyolojik durumum senin için bir handikaptır. Böyle bir durumda yanlış yapmaktan uzak durmağa çalışabilirsin. Oysa bir yanlış olacaksa bu benim yanlışım olacaktır. Olsun susamış olduğum, arzuladığım tadı sonuna kadar bulabilmek adına bu yanlışı dokumak istiyorum.
Hani son makalemi sana göndermiştim. Aynı mekan yanlış zaman diye başlıyordu. Aslında bu, aynı mekan doğru insan ve yanlış zaman olarak başlayıp seni muhatap alan bir mektuptu.
Aynı havasını soluduğumuz ortamda sen varken saatlerin bu kadar çabuk geçmesine çıldırdığım, sen yokken geçmeyen saatlere kızdığım mekan.
Üniversite yıllarından sonra arayıpta bulamadığım, yaşamın tadına birlikte varabileceğim dost, arkadaş, sevgili, yoldaş olabilecek özellikteki kadını sende buldum. O insan sendin. Marjinal bir birliktelikte sömürüsüz, karşıtlıklarınen az olduğu bir yaşamı paylaşabilmekteki insansınız.
Doğru insana ileri bir yaşta rastlıyorum. Yaşam felsefesinin biçtiği kıyafeti giymişim. Artık bunu üzerimden çıkarmanın çok zor olduğu, hatta mümkün olmadığı bir süreçte seni tanıdım. Keşke daha önceki yıllarda karşılaşmış olsaydım seninle.
Yine de ben diyorum ki! yaşamlarımızda hep ertelediğimiz şeyleri ve aşkı yaşama hakkımız olmalı. Marjinal bir arkadaşlık ile izin ver ruhunun labirentlerine gireyim. Seni daha çok tanıyıp ertelenmişleri birlikte yaşamanın adımlarını atalım.