Bugün bozdum o üçlemeyi sevgili... Metro-Vapur- Otobüs... Uzattım yokluğuna uzanan yolu... Üstelik bir de şemsiyesiz yağmurda yürümeyi ekledim yokluğunun derinliğine... Hani gölgem olacaktın... Ben aydınlığı bıraksam sen beni bırakmazdın... Bi kendime bakıyorum bi gölgeme... Hangimiz gerçeğiz ki... Senin yokluğun akarken iliklerimden sen hala "seni seviyorum" gibi çok basit cümleler kurmamı bekliyorsun... Oysa gölgenim sevgili, hem aydınlıkta hem karanlıkta, hem bu evrende hem gelecekte...

Ölmedim, bak hala yürüyorum... Eee doğru biraz da içkiliyim ama bu durumun içkiyle hiç alakası yok... Hem hala doğru yazabiliyorsam, imla hatasız elini tutuyor, "sen " döşeli parke taşlı bir yolda, gölgem benden bağımsız yürüyorsa teninde, yüreğinde cirit atıyorsa kelimelerim... Ve yazdığımda hala ağlatabiliyorsam seni... İnan ölmedim ben sevgili; sonsuzluğum içinde sonsuzumsun…