ÖNCESİ AŞK BENİM ( 2 )

Kalem, alınca desturu gönül elinden,
Kâğıt, bahtiyardı, yazan kaleminden,
Yanık nağmeler duyuldu sazın telinden,
Ağladı gözler, dinledi yollar, inledi dağlar.

Dedi ki;
Sen bir zerre, ben bir zerre,
Değil miyiz bu küre de yar,
Can vücut bulmuş bu tende,
O can sahibi nerede yar.

Kaldırıp atılmaz dağlar,
İçip yutulmaz deryalar,
Elle tutulmaz sevdalar,
Yittik hakiki derede yar.

Han dediler, can dediler,
Nihayet sona erdiler,
Geldiği gibi döndüler,
Aşkın tabibi nerede yar.

Saçlarını ört yüzüme,
Gözyaşını dök gözüme,
Gözlerinle gir özüme,
İki can bu bedende yar.

Mümin derki can bildin mi?
Bildiğin cana indin mi?
Ağdın, yağdın da dindin mi?
Gayrı menzile erende yar.
- …..
- EY! GÖNÜL;
- Sana sabretmesini öğretene teşekkür et.
- O ki, hakiki Yar’dı. Seni kayırdı, kolladı,
- EY! GÖNÜL;
- Dertlerini dost, acılarını ilaç edinmedikçe zordasın.
- O ki, sana şifa duyurdu.
Hani demiştin ya,
- EY! SEVGİLİ;
- İçimde var olduğun kadar yanımda da olsaydın…
- O ki, şimdi seninle ve seni Aşk’a doyurdu.
- EY! SEVGİLİ, Uğruna dökülen her damla gözyaşı, Elmas tanelerine benzer. Herkes dokunmak ister ama bir sen dokunabilsen inan her şeye değer…
- O ki, Gözyaşınla yıkanmış elmas teninde uyurdu. Artık uyandı. Ona öncesi ve sonrası ayan’dı. Şimdi O, sen, Sen, O’sun. Bunca sebep, bunca çile onaydı.

AŞK; Yaratana dayandı.
İLAH-İ YAR,
İLAH-İ AŞK.
HAK BENİM, DİYORUM,
HAK, BENİMLE…
AŞK, BENİM.

Mümin ÜSTÜN