Protein Alışverişi
31.10.2012

Merhaba
Nasılsın? Demek biraz saçma gibi görünse de mektubun gidişatını belirleyecek bir bakıma öyle değil mi niye saçma olsun ki? Uzundur yazmıyorsun bana aslında küsüm sana. Bir öyküdür kurgudur tutturmuşsun gidiyorsun. Ben de içimde debelenip duruyorum. Hani bazen bir şeyleri atmıyor ortalığa değilsin. Ama işte yarım kalıyorum. Uzun uzadıya bahset benden, benimle kurduğun hayallerinden…

Gezebildiğimiz kadar ülke gezmek isterdik. Her ülkede biraz kaldıktan sonra diğerine geçerdik. Tabii ki bunları mesleğin dolayısıyla yapabilirdik. Mutlaka mesleğin olurdu. Hem de böyle "sırf önüme bu çıktı bunu okumaktan
başka çarem yok" diye değil. Ne olmak isterdin? Küçükken hostes olmayı çok düşlerdin. Misafirlerimizi karşılamak için havaalanına gitmeye can atardın. Şimdi "çokta tın" diyorsun. Kedinin ulaşamadığı ciğer misali. Siyasetle de uğraşırdın bir kere, haksızlığa gelemiyorsun çünkü. Oysa haksızlığın daniskasını yaşamışsın. Hala kuyruğu dik tutmaya çalışıyorsun!

Yazarken çok kasıyorsun beni parmaklarını açmaya çalışırken klavyenin tuşlarına basacağım diye ama sorun değil. Yazmak senin için her şey değil mi? Yazı değince kalbin çarpıyor heyecanlanıyorsun. Sen hayatını yazarak aşabiliyorsun.
Sabah kasılmalarım çok şiddetli. Canımı çok yakıyor kopacakmışım gibi hissediyorum... Boylarımızda kısalıyor, belki de kopmuşumdur kendimden. Sürekli kapanan biriyim çünkü. Kimseye anlatamıyorum derdimi fakat sen anlıyorsun beni.

Her şey beyinciğin hücrelerle alış verişini eksik yapmasıyla başladı. Önceleri bu kadar ciddi kayıplar verecekmişiz gibi durmuyordu vallahi. Zamanla değişimler oldu ağırlaşarak kayboluşlara dönüştü… Bulunmamız da bayağı zorlaştı. Bazen umutlanıyorum bende, acaba diyorum bulurlar mı bizi? O vakit kendimi bir saklambaç oyununda iyi saklanan ebe gibi hissediyorum.
Alabildiğine protein sentezlesin isterdim hücrelerim. Güçlü olmak için. Ama o da bir zarar getirir, her şeyin fazlası zarar. Bu seferde başka hastalık çıkarır ortaya. Üff görüyorsun kurtuluşum yok. Bir sihir yapılsa ben kıpırdamaya çalıştıkça uyuyan güzel uyansa uykusundan. Canlansın bedenim birden bire. İlkin İstanbul’u dolaşır hasretini giderirsin. Sonra bir sihir daha kollara sarılırsın anneciğine sonra ellere, parmaklara, ses tellerine… Bağırırsın artık "yaşıyorum" diye yaşıyor muyum gerçekten? Ey hayat yenilmedim yinelendim sana!
Üzgünüm. İnandırıcılığımızı yitirmiş olsak da gerçekten çok üzgünüm. Asla bu kadar kötü olabileceğimizi düşünmedik. Bir mucize bekliyorum her an. Hayallerin var daha da olacak. Hayalsiz yaşanır mı?
İşlerini kendin yapman tercihindir biliyorum. Bir şeyleri hep başkalarından istemek, beklemek en çok ağrına giden bu. Biliyor musun benimde gücüme giden… Bazen unutuyorum eksikliğimi, kâğıda yazı yazmak istiyorum. Kalem önümde fakat tutamıyorum ki. Benim durumum da zor yani... Yavaş görünse de bana göre bayağı hızlı eriyor parçalarım. Eskiden her şey benden sorulurken şimdi herkes kendi halinde. Götüyle gülüyorlar… Sus pus olmuşum, vur başıma al ekmeği elimden. Kim ne dese tamam diyorum. Sıkıysa deme…
Spor yaparken bacaklarınla bağlantı kuramıyorum. Beyinden emir alamıyorum. O zaman yoğum işte. Seninle bağım bile yoksa niye yaşıyoruz ki hala diyecektim ne yaşaması be sürünüyoruz resmen. O kadar acizim işte gör.
Çok yorgunum parmağımı oynatacak halim yok. Yaptığın sporların bile etkileri fazla değil. Milyonlarcayız burada hangi birimize laf anlatacaksın. Hiç bir hareket diğerinin de yerini tutmuyor.

Daha ne kadar ilerleriz malum… Tedavisi mümkün değil şimdilik. Üzgünüm bunu tekrarlamaktan bıkmayacağım. Vatanımız işgal altında bu vürüslerin faşist diktatoryası, dışarıdan değil içerden yıkmaya çalışıyorlar seni. Sıkı dur! Onlar bilmiyor kiminle uğraştıklarını, ne çetin cevizsindir…
Sakin ol! Korkma! Savaşların kaybedeni hep iki kişidir…
Direnişli günler diliyorum.

Kas sistemin



Evgin Atalay