Mutlu Ol

• 4 Aralık 2014 Perşembe 00:16:13

Bembeyaz sayfanın en saçma yerinden başladım sözcüklerime. Her kelime bir resim, her resim ayrı bir hayat. Masamın diğer ucunda da iki gün önceden koyduğum, artık kuru bir kırmızı gül. Kimse bakmaya tenezzül etmez ama ben kokusunu çekmeye devam ediyorum. Bir kalemden öte yazmak. Mürekkepler yetmez içmdekilere.
Ama birkaç yalan söylerim yine de
Bakmasam da severim sessiz gecelerde.
Her şeyin bir şeyler anlattığı yerde yaşıyorum, senin gibi. Aşkı dahi çalan yüreklerimiz de masum sayılmaz ama ona çocuk gibi bakmışız.
O masum dediğim kalbim benim canımı ne kadar acıtsa da ona kıyamıyorum, sus diyemiyorum. Eğer susuyorsam gözlerimi izle. Onların hiçbir zaman susmayacağını biliyorum. Onlar ıslandığında görmez hiçbir şeyi. Islak kirpiklerimin arasından fısıldar gökyüzüne tüm gerçekleri.
Kaldı ki ben yine kazanamam.
Yaşamayı anlatanlara değil sitemim ama hani insan mutlaka mutlu olurdu? Nerede kaldı mutluluk? Yakınımdakilerin mutlu olduğunu gördüm, onların yanında güldüğüme tanık oldum ama mutlu olmadım. Bana mutlu olmayı öğretenlere sadece kısık gözlerle baktım ve hiçbir şey söylemedim. Gecelerin ürkütücü olarak bilinen yanını unutup gecelerde saklandım ama mutlu olmadım.
Ömrüm yaşadığım kadar ama daha yaşıyorum. Nedenini sormadığım bazı sonların başında kendimi apayrı bir yerde buluyorum. Ceza gibi ama suç o kadar masum ki, kıyamıyorum yine. Ellerimdekini eller alsa da umrumda değil, tek ben kalayım.
Dost diye bildiklerimle geçirdiğim akşamlardan birinde içmişim, ama bu sefer o kadar fazla abartmışım ki, kovmuşum onları. Kayıp aslında elime geçen şeyler, diğer elimdekinden ötürü. Şimdiye kadar olanları silmek bana göre değildi ama bunu tek başıma, ben yapmıştım. Kimin için diye sorarsan hiç kimse için değil. Senden bahsettiğime aldanma. Ben seni değil, seni sevmeyi sevmişim.
Klasiklerin arasında bu sözü bulmak o kadar zor değil. Asırlardan beri gözlerin anlattığı masalları ben susarak anlatıyorum. Fısıldamama gerek kalmadan yalnız gecelerimdeki fırtınalarda perdemin arkasından haykırıyorum.
Rüzgarlar ne kadar devirse de koca koca ağaçları fısıldayarak konuşuyor benimle:
’Mutlu ol!’

Burcu Örekçi