Yükünü sırtına vuranım. Yüreğini yele verenim. Gecede gölgesini yanına alıp; tek gezenim.
Ay da gözlerini, güneş de yüzünü arayanım. Yel de kokunu, düşen yaprak da mutluluğumu görenim.
Sen gittin. Fakat ben bitmedim. Sen yittin ama ben âşkın içinde yitmedim. Ateşler yaktın içimde ama ben dumanında boğulmadım.
Yüksek dağlarıma kar yağdırdın ama ben donmadım. Gözlerime selleri doldurdun da ben boğulmadım.
Ellerimi bağrımda bıraktın da yerlere düşmedim. Her doğan gün, senin için doğsa da, ben gecelere sahip çıktım.
Yokluğunu sahiplendim ey yâr. Yokluğunda bulmak için seni kendimi bırakmadım ayrılık rüzgârına.
Ben sensizliği sahiplendim. Sensizlik, senli günlerim oldu. Kim demiş sen benden gittin? Sen, sen sadece gözbebeklerimden aksini aldın o kadar.
Gecede resmini çizdim yıldızlardan, yağmurlardan düşlerimi kurdum. Senin gidişin bende bir kar tanesiydi. Kar tanesi, nasıl döne döne düşerse yere; sen de gide gide geleceksin yine.
Geceler boyu misafir ettiğim, hâlimsin. Sen; bensin.
Şimdi…
Sabah oluyor.
Sus ve git…
Büyün bozuluyor.
Gece yine gelirsin. Olur mu?
Gelirken beğendiğim kokusunu sürmeyi unutma…

M.Ö./2008
kahramanmaraş