Ben,Almıla Erdem

• 2 Aralık 2014 Salı 01:10:24

BEN, ALMILA ERDEM
Canım sıkkınken uyumayı öğrendim,beni tanıyanlar inanmayacaklar ama sessiz kalmayı öğrendim. Anladım ki ’’ağaç yaşken eğilir’’, ne öğreteceğim otuzunu geçmişe? Diyerek susmayı ve kaçmayı öğrendim. Kavga etmeyi iyi bilirim de sonra hep ne yaparsan yap,karşıdakinin haklı olduğunu öğrendim !
Sevmeyi öğrendiğimde herkesin nefret etmeyi daha iyi becerdiğini öğrendim.
Gördüm ki ne zaman dinginleştiriyor hayat seni; o vakit de ölüyorsun öğrendim.
Kemal Sunal’ a güldürdü en çok beni hayat, bir tiyatro oyununda ağladım en fazla; hayatsa düşündürür hala..
Güçlü kalmayı öğrendim,kafa tutmayı..Martılar simidi severler aşıkları değil,anladım.
Lüks yerlerde garsonlar takım elbise giyer,paran varsa vale kapını açar.
Ama ben, her seferinde ucuz kot pantolonlar giyen garsonların servis yaptığı yerlerde sarhoş olmanın keyfinin başka yerde yaşanmayacağını öğrendim.
Kitap yazmanın anne olmakla dahi eş değer olmadığını öğrendim. Çocuklarının babası vardı, halbuki fiilen hem ana hem baba olsam da gerçekte yalnızca kitaplarımın annesi olduğunu öğrendim.
On sekizinde anne olursan otuzunda yazarsın dediler periler kulağıma; onlarla anlaşmayı öğrendim.
Düzenim bozulmasın diye aşktan kaçmayı öğrendim. İşin yoksa makyaj yap , parfüm sık , bunları sadece kendim için yapmayı öğrendim. Sigaraya zam getirip duruyorlar tutunacak dal bırakmıyorlar adama ; öğrendim..
Gök kuşağından indim. Yerdeyim. Bütün renkler ellerimde şimdi. Hayat duvarlarını istediğim renge boyamayı öğrendim. Gündüz gözü gece makyajı gözlerimle bilmem kaçıncı devrim suikastı yapıyorum hislerime.
Olsun be! Mutlu kalmayı öğrendim.
ALMILA ERDEM