MUCİZE

TRT’de bir belgesel izledim.

Bir geyik pöçeleyip duruyor. Yatıyor olmuyor, kalkıyor olmuyor. Meğerse doğum sancısı çekiyormuş. Ayağa kalktı, yavru göründü. Yavru bedenden ayrılmak üzere iken anne iyice çömeldi. Belki de yavrunun dünyaya sert inişini önlemeye çalışıyordu.

Doğumu takiben anne temizliğe girişti. Yavrunun her santimetre karesini yalayarak kuruttu. İş bitince vaziyet alıp dinlenmeye çekildi. Gözü, pür dikkat yavrudaydı.

Kalkmaya yeltenen yavru bir debelendi, iki debelendi, olmuyor. Kalkıyor, dengesini sağlayamıyor. Birkaç denemeden sonra ayakta kalmayı başardı. Kalkar kalkmaz da kendisini sabırsızlıkla bekleyen annesinin memelerine gömüldü.

Belgeseli izledikten sonra düşündüm. Anne ve yavrunun içgüdüsel hareketleri, Yüce Tanrı’nın mucizesi değil de nedir?

Aşk olsun anneye, aşk olsun yavruya, aşk olsun büyük bir sabırla mucizeyi kaydeden kameramana…

Çocuk diye meleyen ebeveynlerle, çocuklarını cami avlularına terk eden ya da çöp konteynırlarına bırakan anneler de çağımızın gerçekleri. MAALESEF!