Bir geceydi. Yatıyordum gözlerimi tavana dikmiş...
Aklıma birçok şeyler geliyordu; bir yandan da düşünüyordum.
İçimde tarif edemediğim bir huzursuzluk vardı.
Sanırım o zaman en doğru olanı yapmıştım:
Yatağımdan kalkıp masamın başına geçtim. Aklımdan geçenleri yazdım. Şaşırdım biraz ama mutluydum. Rahatlamıştım.
Şu sözler vardı karşımda:
Gururun kadar sevsene beni
Alsana yüreğinin en derinliklerine
O ana kilitle ikimizi
Çalmasın kapımızı hiç kimse
Birbirine bakan iki göz var sessizce
O kadar...
Gülmeliyiz tam zamanı gelmeden
Ağlamayı kabalık olarar görüp unutmalı
Yok saymalıyız
Bir gece dönüşü kötü bir şey olduğunda
Ya da bazen hissedilir ya
Hissettiğimde
Nedensizce, sorgulamadan bırak ve git sadece
Bırak ve git!
İnan hiç kızmam, anlarım seni!
Biraz dövünürüm ama geçer
Biraz yalnız kalırım ama merak etme
Bir yolunu bulurum ben...
Sen bırakıp gitsen de
Eskisi gibi devam eder her şey
Nefret edemem
Yok sayamam
Bir gün gelir tekrar bir arzu içinde
Ama bak o zaman hiçbir şey yapamam
Çünkü; bitmiştir!
Şimdi bitti mi yani?
Böyledir işte bazen gurur. Bittiğini kabul edebilmek. Hiç inkar etmemek ya da belli etmemek!
İstemediğin bir an çalır kapını ayrılık. İlk önce pencere aralığından izler seni. Farkedersin onu göz ucuyla ama aldırmazsın. Geçip gider sanırsın ama her şey gider ve aksine elde kalan odur.
Bu sefer ona sarılırsın.
Yeni bir serüvendeymişçesine inandığın ve güvendiğin şeyleri bambaşka şeylerle değiştirip sil baştan yaşarsın.
Bunu yapmak merhamettir kendimize. Kaçmak değildir. Gerçek olanları sevmek gerekir bazen ne olursa olsun...
Ben biraz yadırgadım, özledim eskileri ama inanıyorum. Her zaman olduğu gibi inanıyorum.
Bu sefer ellerimi ısıtmak için çaya sarıldım sadece ve buharını kokluyorum. Kendi kendime bile konuşuyorum. Üzülmeye, ağlamaya meydan okuyorum yani!
Benimkisi bir çeşit hayat mücadelesi. Bunun da geçeceğine inanıyorum.
Bırak ve git!