Dede derviş torununa hep güzellikleri anlatırmış.İnsanlara dair güzel hikayeler anlatır onları över kusursuz gösterirmiş.
Bir gün gelini ,aman dedem torununa nasıl bir kötülük yapmaktasın.Hayatta o kadar kötü insan varken sen bir hayali anlatırsın.Nasıl koruyacak kendini, ya bize bir şey olursa demiş.


Dede derviş her zaman ki sakinliğiyle gülümsemiş.
Merak etme gelinim , o önce güzellikleri öğrensin kalbi ve ruhu beslensin.onun kişiliği güzel olsun.Zehir katma tam insanlığı öğrenirken. Evet kötü insanlar var , belki de biz de kötüyüzdür başkasına göre.

Hikaye buya bir hikmeti vardır elbet.

Güzel yürekli gelinim torunumun anası dinle hele beni.
Her insanın içinde bir vaha vardır .Onu beslemeyi unutulduğu için kötü denen insanlar vardır.Onlar da olmalı elbet ,yoksa nasıl bilinecekti iyinin kıymeti.
Aşı pişerken , hamuru mayalarken, insanı yetiştirir iken nasıl işlersen öyle olgunlaşır gelişir.
Yüreği iyi beslenen , sevgiyle alır kötünün halini iyiye havale eder.

Acıdır insanı kapatan,hasrettir aşkı aşk yapan,sevgi ve güzel bir kalptir insanı insan yapan.
Gelini gülümseyerek ,elini öptü derviş dedenin.Güzel dedem sen iyi bilirsin kusurumu mazur gör ,korkum kızıma zarar gelmesindendir.

Korkma her iyi kalbin koruyucusu yaratandır.Sen emaneti iyi besle sakla can gelinim.
İnsanların büyüyünce yaşadıkları her kötü hal , çocukken aldığı yaralardan dır. Çocuk dünyaya geldiğin de bu yaralar yoktur. Biz o yaraları var ederiz ,çünkü bizim de yaralarımız vardır.