Elmanın öteki Yarısı'na...

• 21 Kasım 2014 Cuma 12:03:58

Şimdi baktım yine gözlerine,evrenin ışığı toplanmış,melekler yerleşmiş halelerine. Bir de gülüşünü seyrettim;yeni doğmuş bir bebeğin kokusu vardı sanki;etrafa gülücükler saçan bir çocuğun masumluğu,çapkın bir aşığın muzipliği,bir babanın koruyucu yüreği,bir eşin sahiplenişi…Hepsi toplanmış bir tebesüm olmuş,bakış olmuş.
Sonra dönüp ellerini seyrettim,tekrar yüreğim ısındı,görünenin ardındakini de gördüm ben,sımsıkı saran ellerinden akan mavi ışığı,yaşam enerjisini… Yine hissettim de derinden,bir daha sevdim seni. Bir de baktım ki yüreğine… Sen evrenin en değerli hediyesi,tüm kirlenmişliklerin içinde,parlayan kırmızı akik taşımsın;çöpe terkedilmiş insanlığın kırıntıları arasındaki gerçek insanımsın.
Hani doğmadan sever ya bir anne bebeğini,karnında tepindikçe yaşadığını hisseder ya, onun göbek bağıyla bağlıdır ya artık hayata,tohumu düştüğü anda değişir ya ruhu… İşte ondan sevdim seni.Sevgi evrenin bir mucizesi,kimyası bozuk aşkın filizlenmiş hali,toprağa sarılan kökleri…
Tanımsız bir ışık var gözlerinde, ondan sevdim seni.Sen benliğim,kimliğim,öteki yarımsın; eşim,yoldaşım,arkadaşım,zor bulunan dostluğun ta kendisi. Kendimi sever gibi mi sevdim seni?!.. Nedensiz değil ki hiçbir şey,sen harlı bir ateştin ki ben ışığına koşan pervane oldum.
İnsan neden sever yağmuru,bir çiçeğin kokusunu,bir aslanın vahşi cazibesini ya da toprağın bereketini,gün ışığını,gurup vaktini? İşte ben de ondan sevdim seni.Kır çiçeklerini,kardelenleri sevdiğim gibi.Mücadeleyi,dik durmayı,ayakta kalmayı,ben de varım bu hayatta demeyi sevdiğim gibi…En güzel gökyüzünü,en derin denizi,en berrak suları,kuş seslerini ya da boranı,yok eden ateşi,çılgın dalgaları ve evrende bir toz zerresi olan tüm yaratılmışları anlamlı kılan tek bir şey var:Adı sevgi ve işte o benim sevdam…
Ben neden mi sevdim seni? Çorak toprağı besleyen yağmur,sönmekte olan yıldızın kalan son ışığı,ölümcül hastanın vermekte direndiği son nefessin de ondan sevdim seni.
Gözlerindeki ışığı göremezsin ki sen,benim aynamda bakamazsın zira.Güven kırıntılarını bile hiç etmiş bir ruha güvenmeyi öğreten mucizesin hâlâ umut var dedirten..Umudu niye sever ki insan?Ölmeden ölmemek için değil mi?Düşününce yüreğimi,dokununca bedenimi yakan ateşim, umudumsun sen,işte ondan sevdim seni.En çok da gözlerini,o ışık saçan ela gözlerini sevdim,yüreğinin sadeliğini,ellerinin sıcaklığını sevdim.Canım dedikçe,canın çıksın diyen insanlara inat,canım dedikçe kendini adayışını sevdim.Yüreğini bir kitap gibi gözlerimin önüne seren gözlerini en çok.
Ben niye mi çok sevdim seni? İstese de kötü olamayacak kalbin,ince fikirli derin düşünen sol beyninle besinimsin benim.Söyle,ışıksız,gıdasız,soluksuz ya da susuz yaşanır mı,bunları sevmeden yaşanır mı?Ben neden sevdim seni?Çünkü sen,her şeyinle sevginin cisimlenmiş halisin,kapkara gökyüzünün mehtabı,yağmurdan sonraki ebemkuşağımsın,yalan çukuruna düşmüş insanlığın insan kalan parçasısın,İşte bundan sevdim seni.