kaybolan bir günün ardından...

• 19 Kasım 2014 Çarşamba 21:35:51

Bir gün daha gitti.O kadar hızlı gidiyor ki;ne olup bittiğini bile anlayamadan koşarcasına gidiyor.Avuçlarımdan kayar gibi,karda buzda kayar gibi gidiyor işte!Nereye gittiğini bile bilmeden.Gelecek bir günün bana ne güzellikler,ne acılar getireceğini bilmeden düşünüyorum.Aklımdan,hayalimden geçiriyorum.Ardı ardına kayan bir günün arkasından heyecanla bakakalıyorum.Yeni bir günün umutlarıyla,hayalleriyle avunmak için hayata tutunuyorum.

Geçmişe gidiyorum.Sayfalar dolusu nice güzel hayallerimin sadece düşlerimde birer anı olarak kaldığını görüyorum.Geleceğin yine rüyalarımda neler vaat ettiğini görmenin heyecanındayım.

Kaybolmuş bir gün …

Mevsimler gibi; yaz bitti,yerini yavaş yavaş güze bıraktı,güzde yerini o haşin kışa teslim etmekte.İşte benim yüreğimde böyle,umutların bittiği ,tükendiği kaybolmuş bir günün ardından ağlamakta.Her yeni bir gün daha çok özlem getirecek,yüreğim daha çok yanacak,kavrulacak.Sadece kaybolan bir günün ardından acılarla,özlemlerle üzülmeyi beklemezdim.

Gülümsemediğin gün kaybolmuş bir gündü,gülümsemek güzel,yaşamak güzel,seni yaşamak da güzel olur.

Bana gülümsemediğin gün bitirmiştin diyor.Nasıl bitirebilirim.Oysa ben her gün güllerimi gönderiyorum.Gülen yüzümle,sevgi dolu yüreğimle bakıyorum.Ruhumun derinliklerinde böyle güzel bir sevginin hüznünü yaşarken.Kim bilir kaç gün oldu.Her uyandığımda saatleri,dakikaları,günleri sayıyorum.Bu aşk bu kadar kırılgan ve ince.Bitmeyen ,bitemeyen bir aşkın avuçlarımdan kayıp gitmesine izin verirken,huzursuz,azap ve pişmanlıklarla dolu olacağımı hiç tahmin etmezdim.

Geçmişe dönerek, tekrar tekrar bana dönen aşkıyla,sevgiyle sarılıp sevdam diye kucakladığı hatıralarımla yüreğimi derin dehlizlere sokup çıkaran bir aşkın hikayesi.

Hayatımın en güzel günüydü.Mutluydum,mutluluğu yaşıyordum.Birdenbire gelen o güzel duygularla saran iliklerime kadar işleyen aşk.

Aşk olduğunu bilmeden sarıldığım sevgi çemberi.İçinde güzel sözler olan,şiirlerle dolu,beni her an içine alan,kendi parçası gibi saran,bir bütünün ayrılmaz parçalarıydım.

Bana acımasızca davranan, her an kıran,gözlerimi görmez yapan,kalbimi kanatan aşk.Artık benim bir parçamdı.Benden bir dünyaydı.Ruhumdan gidemeyen.Ruhumu üşüten,benliğimi saran,duygularımı yöneten o güzel duygu.Nefes alamadığımı hissettiğim o eşsiz sıcaklık.

Uykularım yok oldu,avuçlarım soğuk,gözlerim ıslak,hayatın rengi solmuş,müzikler müzik olmaktan çıkmış. Şehrim İstanbul’umun içinde kaybolmuşum.

Meğerse ne kadar da sevmişim,benimsemişim o aşk denen şeyi.

Hayal kurmaya devam ediyorum.Kimseler engelleyemiyor,kimseler karşı çıkamıyor,kimseler yasaklayamıyor.Ben bile sevmeyi bırak diyemiyorum yüreğime.

Yaşadığım yalnızlık.Yağan yağmur,ıslak sokaklar,sessiz şehrim.Yaşadığımı zannettiğim boş bir hayal mi?Yoksa ben kafamda tasarladığım boş bir hayalin,mavi dünyanın masalında mıyım?Gururumu kaptırdığım,aramakla ömrümü tükettiğim sevgim.Aşk mı bu?

Hayat bu,zaman gelip de geçer.Güzel bir gün geliverir.Yok olan bir günün ardından her şey yeniden can bulur.Hep aynı güçle sevmek,kavuşmayı özlemek.

Yaz be kalemim,durmadan yaz,birileri okusun.Hayallerinde güzelliklerini aşk dolu bir yaşamın masalda olsa,dakikalarının bile unutulmadığını yaz.Okuduklarım olmasa yazmazdım,haberdar etmezdim,o güzel yüreğini.Kırmazdım,acıtmazdım.Ama ben rol yapmıyorum.Oyuncu değilim.Mutsuzum ve ağlıyorum.

Hayallerime gelmeyen masalıma,yaşamıma…