Sevgili yazar arkadaşım,kimse ne geçmişinden kopabilir,ne yaşadıklarını unutabilir.Eğer unuttum diyorsa bil ki unutmak istiyordur ve unutmuş gibi yapıyordur.Çünkü buyurduğunuz gibi bizi biz yapan aslında öyle ya da böyle hayatımızda yer alan insanlar ve izleri.Hepimiz hepimize teşekkür borçluyuz aslında zira onlar olmasa biz bu kazanımlarda olmayacaktık.Güzeldi esenlikle...

Semiray Emre tarafından 1/7/2015 6:27:54 PM zamanında düzenlenmiştir.

Hayata, enteresan bir yaklaşım.
Bu yazıyı okurken,
''İnsan neden hep acıları kaleme alır da, mutluluklarını es geçer, kendine saklar acaba?'' diye düşündüm.
Galiba,
güzellikleri paylaşmayı çok sevmiyoruz. Ya da, ihtiyaç hissetmiyoruz.
Acılarımızda, kötü anlarımızda, daha çok arıyoruz yanımızda destek olacak birilerini.
Güzel kaleme alınmış yazı.

silmek o kadar kolay olmuyor iç içe....ne sesi nede görüntüsü kayboluyor...düz yazıdada farklısın biliyormusun saygılarımla

acı talı bu hayat bizim sildim diyenlerde yanılır bence mutlaka bir izi kalır
en güzeli derst çkartmak kutlarım güzeldi dizeler Yüreğine sağlık sevgilerimle

ben silmeyi dilemem, yada istense de silinemeyeceğini bilirim. Silgin sende dursun arkadaşım o temizlikten çok leke bırakır... Anlamlı yazıya tebriklerimle. Sevgimle Nur'um :)

Öncelikle hayata dair kaleme aldığınız bu çok anlamlı makalenizi gönülden kutlarım..
Geçmişimiz bizi biz yapan değerlerdir o yüzden geçmişimizi silmek kendimizi yok etmek demektir..
acısıyla tatlısıyla hüzünleriyle kederleriyle ve mutluluklarıyla hepsi bize aittir onları asla hiçe sayamayız..
hayat bir okuldur bazen başımızdan geçen en kötü anlar bile yarınlarımız için bizim için en olumlu hatalarda olabilir..hayr da şer de bizler içindir önemli olan onlardan almamız gereken dersleri alabilmek..hayata her zaman pozitif bakabilmek...başarılarınız,kaleminiz daim olsun..saygılarımla..Ziya Var

Fazlasıyla sorgulamak, geçmişi kerelerce yaşayıp keşkelere atıfta bulunmak. Çok sık yapıyorum, ah ne kötü bir huy. Ve şu da bir gerçek ki, bizi biz yapan yaşadıklarımız, yaşadığımız tecrübeler ve hissettiklerimiz.
Ömrü boyunca farklı yollara sapmış biri olarak ki hep de mecbur hissetmişimdir o kadar çok kayıp verdim mi: Gerek maddi anlamda gerekse manevi anlamda. Hele ki aralıksız mantığın ve duyguların çelişmesi hep zora sokmuştur seçim yaparken. Özellikle mesleki anlamda hep iç sesim yönlendirmiştir beni. Şimdi sahip olup elimden kayıp gidenlere bakıyorum da...Bakıyorum sadece ve bastırdığım onca duyguyu, yaşadığım onca haksızlığı ve hak etmediklerimi elimden geldiği kadar kağıda döküyorum.
Kaderi değiştirmek ne yazık ki mümkün değil daha doğrusu değilmiş de yeni yeni vakıf oluyorum buna. Ve yaşıyorum payıma düşeni, mecburum da. Şükretmeyi öğrendim artık ve yetinmeyi de. Yine de ne istekler bitiyor ne de hayaller.
Anlamlı ve içtendi cümleler ve bir o kadar benden. Güzel yüreğine sağlık sevgili Nurefşan.
En içten sevgimi ve sonsuz selamlarımı gönderiyorum sana. Kabul edersin, değil mi...
Sevgiyle kal, sağlıcakla kal ve hep hep mutlu kal sevgili arkadaşım.
:))

Tarih, bir milletin hafızasıdır. Geçmiş de bir insanın veri bankası. Silmek zaten imkânsız da, geçmişe bakıp bakıp iç karartmak da bir o kadar manâsız. Yaşama inanmayı güçleştiren bu yaklaşım, geleceğe ve bizim dışımızda var olan döngüye de inanmayı güçleştirir, hattâ ortadan kaldırır. Geçmiş yaşanmışların insanı bilgeleştirdiği doğrudur. Anlamayı, idraki kolaylaştırır geçmiş ve acılar. Hoştu yazı.

Sevgili Nurefşan, geçmişi istesek de silemeyiz çünkü biz biz yapan geçmişimizde yaşadığımız acı, tatlı, adaletsizliklerdir bizi biz yapan.

İnadına silmiyorum ki bugünlerin değerini bileyim/bilelim.


Tebrikler, sevgimle