Güneş, sonbaharın hüznünü unutmuş gibi sıcaklığını doğaya sermişti. Adımlarım kimsenin olmadığı, yazın cıvıl cıvıl insan seli ile kaynayan küçük koyda durdu. Sessiz, ıssızdı. İrili ufaklı çakıl taşlarının arsında kendime bir yer buldum. Çöküverdim olduğum yere. Denizle aramda bir adım vardı. Kımıl kımıl, usul usul kıyısına vuruyor, sessiz bir ezgi gibi hışırtısı benliğimi dolduruyordu. Kokusu, yosunlarla süslü genzimin içinde yol aldıkça, sanki hücrelerime enerji doluyor, göğsüm yerinden çıkacak gibi kalp atımlarım kulağıma yayılıyordu. Hayli uzun zaman olmuştu; karşılıklı, içten, sessiz, birbirimize yanık âşıklar gibi sevdamızı anlatmayalı.

Kucağının sıcaklığı yakamozlarına düşmüş, sarıyor sarmalıyordu beni. Hiçbir zaman kırmamıştı kalbimi; dinlemiş, acıyan yerlerime sargı olmuş, dalga dalga yükselen içimdeki hasrete yoldaş olmuş ve en dayanılmaz, içimi ezen duyguların içinde bile mavisi gözbebeğimin içine işlemişti.

Ah! Sevdam!

Dayanılmaz bir ağrı sol yanımda yolunu bulmuştu gene. Özlem mavinin içinde, güneşinde; ateş parçası sevdam, yıllarca biriktirdiğim hislerim film şeridi gibi denizin üstünde, beyaz yelkenlinin kanadına takılıp gidiyordu. Omzuma vuran güneşin sıcaklığı dost eli gibiydi. Gözlerim denizin derinliklerine dalıyor, yüreğim yakarıyor; bir kez olsun, dünya yüzüyle onu görmek için çırpınıyordu.

Birden etrafımda her şey silindi. Deniz silkelendi, pullarını döker gibi dalgası arttı, bir o kadar da geri çekildi. Kalp atışlarım hızlandı. Mavilerin içinde parlak, ışıl ışıl kahve derin gözler; dudaklarına asırlardır ordaymış gibi gülümseme yerleşmiş, saçlarından sular damlayan yüzü, ay parçası gibi aydınlık gölgesiyle önüme düştü. Ellerini öne uzattı. Gözleri, gözlerimin içinde akıyor, huzur saçıyordu. Ellerini tuttum. Bakışlarımız kenetlenmiş, asırların özlemini sarıyordu. Çıt çıkmıyordu. Adeta denizin soluğu kesilmişti.

Benim ve O’nun, ışık saçan mavinin etrafında baş başa ruhumuz konuşuyor, avuçlarına akan aşkın sıcaklığı kalbimin odalarına yayılıyordu. Gülümsedim. Öyle çok özlem doluydum ki; kenetlendik, sarıldık, dönmeye başladık. Ayaklarım yerden kesildi. İçime dolan sevinç taştı, başımın üstünde duvağım oldu.

Sadece ruhlarımız anlaşıyor, konuşuyor, yad ediyordu. Kirpiklerime mutluluğun damlaları düşmeye başladı. İçimde kabaran sel gibi duygular, dudaklarımın arasına dökülüp ses olacakken irkildim; ağlayan bir çocuğun çığlığı kulağımın içinde patladı. Ayıldım. Deniz hırçın, dalgalar büyüktü. Ne zaman geldiğini bilemediğim bir aile, çocuklarını avutmakla uğraşıyordu.

Yüzüm önüme düştü. Ellerim gözlerime dokundu; ıslak, ıpıslaktı.

Gülayşe