Akşamları başımı yastığa yaslarken , oldukça yavaş hareket ederim ben.
O anlara sayısız düşünce sığdırmak çok hoşuma gider.

Ne çok yer ziyaret eder , onlarca insana en az bir cümle kurarım . Tabii aralarında kendimde varım.

E delilik elbisem bütünleştiği için artık benimle ,rahatça söyleye bilirim bunu da .Yani aramızda kalmasına gerek yok yastıkla .

Yüzleşmeye kalkışırken kendinle , aynan ne alemde ,sırrı sağlam mı diye bakmak gerek öncelikle.

Bir konuşma geçiyor aramızda ,hayattan bıkmış ,umutla sarılacak dal arayan bir dostla.
Gidiyor sonra , bir süre bakıyorum ardından.
Dalıyorum …


Hayatlarımızı ören ne çok olay ,his , yaşanmışlık var.

Değişen ve yıllara rağmen aynı kalan ne çok şey.



Hani , ölüm anında gözümüzün önünden bir film şeridi geçeceği söylenir ya , o şeridin iki taraflı olduğunu düşünüyorum bugün kahvemi yudumlarken .
Evet yine sade ve şekersiz bu arada. O sahnelerin baş kahramanlarından biri olacak sanırım kahvem . Ne çok düştüm içine.

Ne diyordum.
Evet şerit çift taraflı kanımca. Bir yandan yaşadıklarımız geçerken hızla ,bir yandan ,bize asılan suratlar , kendinden beslenen inatçılıklar , yazılmamış kitaplar , söylenmemiş seni seviyorumlar , hiç edemediğimiz muhabbetlerinde geçeceğini düşünüyorum.

Son demlere gelince biz insanlar ,ne çok şeyin yüreğimize ağırlık yaptığını hissedeceğiz sanki .
İnsanın sıyrılması kendinden , kavramlardan kaçması , ve idrak ettiğinde çok çok uzaklarda olması ne garip .

Bazı akşamlar , çekmeceye özensizce tıkıştırılmış evrakların arasında ölümünü bekleyen , unutulmuş saatin , kime göre neye göre ayarlandığı bilinmeyen cılız alarmı duyuluyor. Kimseler oralı olmuyor benim kulaklarım dışında.
Belli ki bir ritim tutturmuşuz aramızda.

Dinlediğimin farkında , inatla devam ediyor sesini duyurmaya.

İşte o anlar kendimi , çoğunlukla elimde kahvemle ,film şeridinin diğer yüzünü düşünürken yakalıyorum…