Yine hüzünlü duygusal anlarından birini yaşıyor yalnız yüreğim.
Uzun uzun yazayım istiyorum ,her ne varsa fırtına sonrası kalan haraplığın süprüntülerini diyorum da isyan ediyor yüreğim ,boş ver boş ver kalsın terk edildiği yerde …Bakmayın bana. Yine suskunluğa bürünürüm .Söyleyemediklerim sanki çok daha fazla.Susayım,biraz diyorum olmuyor .Anlatmalı kalemim nem varsa yüreğimde,anlatmalı sana nasıl aktığını ve nasıl yandığını bu yanmaların aldanışı olduğunu…

Ve sonra,
Sonra nasıl şarkılara karışıp gittiğimi.Leyla Mecnun efsanesini yaşadığımı..
Susmuyor susamıyor gözlerim, dökülüyor yüreğimin sözcükleri.
“Yokluğun gecelerimi bir kat daha karartıyor,
bir kat daha artıyor sızısı, kan kusan yüreğimin,
İçim de savaşında duygularım kendinle ,,,
Acılar gizlenme çabasında bir masalın içine ;
Sanki sonu baştan belli hikayenin…..”
Aşkların içli türküsü gibiyim…Yokluğun bitirdi tüketti umutlarımı, Senden bana kalan, ihanetin izlerini silemiyor hazan yağmurları,akşam üstü esen meltemler alıp gitmiyor.bu kentin yüreğinden ne varsa sana ait.
Senden bana ne kaldı söyler misin?
Kalan,
yıkılmış hayaller, viran bir beden suskun bir dil,terk edilmiş evleri, sessiz sokakları ile bir kent gibiyim,
Küf kokan odamdaki sararmış fotoğraflar suskun şimdi,konuşmaz benimle anıları…Hafiften esmekte rüzgarlar.Sonbaharda işte öyle akıp gideyim, bildik, tanıdık olmayan toprakların susuzluğuna karışayım.Hasret kokmasın her satırım. Yine hüzünlü duygusal anlarından birini yaşıyor yalnız yüreğim.Uzun uzun yazayım istiyorum ,her ne varsa çok çok .Yağsın duygularım hayallerimi umutla sayfalara… .

“Geç bunları anam babam ,geç bunları bir kalemde.”
Bil ki bu kara sevdan öldürdü beni…., .