Namusun boynu çarmağa gerilmedi.Gün ağarırken tepelerin ardında.Toprağına ihanet zehirleri atılmadı saf bir uykunun koynundayken gül.Sevdalı düşlerdeyken o ak düşlerine kara perdeler çekilmedi.Varlığı özü bembeyazdı yaprağı kıpkırmızı ışıldarken.Kirletilmedi.
Şehvet rüzgarları estirilmedi.Yaprağına hazan ayazlarının dondurucu kinleri kusturulmadı.üşütülmedi.Namusun koynunda boynu bükülmedi.Yetim bir şehrin kahırlı gecelerinde gariban bırakılmadı.ihanet tellellarına def çaltırtılmadı.
Gözü dönmüş ihanet çıldırmışlarına taşlatılmadı.
Gül güzeldi,Gül misti.Gül uğruna can verilecek kadar muhteşemdi.Gönül toprağında ihanetin köstebeklerine eli kolu yedrilmedi.Toprağı bütün namusunu ayakları altına serdi.Toprak var olan ömrünü güle verdi.Namusunu verdi.
Gül öyle namusluydu ki güle ihanet edilmedi.
Gülün gözleri hiç uğruna ağladı
Gül gönül bağında ihanete uğramadı...