Sevgi, saygı, minnet öğretilmez, hissedilir.!" cümlesinin gerçekliğinin yürüyüp giden insanlarca ispatlandığı gün;
her sene takvimim bu tarihi*, saatim dokuzu beş geçeyi gösterdiğinde sirenlerin, kornaların, vapur düdüklerinin etrafımdan değil de içimden geldiğini sanıp, saplanır kalırım olduğum yere... eşşek kadar oldum, hala gözümden bir damla yaş süzülmeden geçmez o bir dakika, bir garip olurum... Her sene bugün hep puslu, hep yağmurlu, hep soğuk...

tüm dünyada eşi benzeri olmayan bir saate sahip gün.
dünyanın hiç bir yerinde, hiç bir ülkenin hiç bir insanı, bir devlet adamı, bir lider için kendinden istenmeden, zorunluluğu olmadan, yalnızca kendi içinden geldiği için, saygısı ve büyük sevgisinden ötürü belli bir saatte ne yapıyorsa bırakıp saygı duruşunda bulunmaz. atatürk sevgisini anlamayanlar, yaşamayanlar ve bu ritüele uymayanlar olabilir. belki de bunu fazla romantik bulup es geçenler..
her ne olursa olsun, her 10 kasımda duran trafiği, aynı anda arabasından inip saygı duruşunda bulunan insan grubunu görünce ben, gözlerimdeki yaşa engel olamam.
ve bunu hissederek yaşayan insanların sayısının çok ama çok fazla olduğuna inanıyorum.
romantik bir mecburiyet anı değildir bu hisseden için. atatürk’ün ölümünü anıştan da ziyade, bir toplumun aynı anda tek yürek oluşudur. aynı anda saygısını, sevgisini paylaşışıdır.
o topluluğa bakınca, bu birliği nasıl bir insan yaratabilirdi diye gelir akla..
başka kim?