Kesiliyor geceye gözlerimin feri. Ne olduğunu kestiremediğim zaman dilimleri alıyor yerini. Ucu bucağı olmayan düzlükler, kızıl bir gökyüzü sarıyor benliğimi. Sureti gizli bedenler kaplıyor her yeri. Yüzlerini örten uzun saçları, yere değmeyen ayakları ve ellerinde simsiyah gülleri. Karanlıkları güzel göstererek çekiyorlar beni içeri. Bir tufan bir fırtına içerisi. Dünyanın tam orta yerindeyim şimdi. Her şey olduğu gibi , kimse saklamıyor kendini. Çıkarları ulu orta, sözlerinde özgürlük, demokrasi yalanları geçmiyor buralarda şimdi. Kimse başkasına kardeşim demiyor öldürüyor, katlediyor tek sebebi de kendinden olmadığı için bu da apaçık beli. Avuntuları kaldırılmış, herkesin içindekini döktüğü, sis perdesi kalkmış bir dünya burası şimdi.
İlerliyorum, derine doğru iniyorum, karanlığa doğru. Başımdan aşağıya siyah gül yaprakları dökülüyor. Gittiğim yol onlarla kaplanıyor. Derinlerden, çok uzaklardan bir kaç çığlık yükseliyor. Şimdilik ne dedikleri anlaşamıyor. Aslında pekte yabancı gelmiyor. Birden iki kolum sıkı sıkı tutuluyor. Sürükleniyorum, prangalar vuruluyor, ellerime değil kalbime, gönlümün aşk filizlerine. Hükmüm söyleniyor kulaklarıma, büyük bir kararlılıkla. Bu karanlık dünyada , aydınlık bir aşk taşıyorsun ruhunda. Cezan : Karanlığı sonsuzluğa uzanan zindanlar bekliyor seni, siyah güllerin süslediği bu yollara a. Uzaklardaki çığlıklar şimdi karşımda. Çok eski devirlerden az sayıda mahkum beni karşılamakta, karanlık zindanlarda. Şaşırıyorlar ilk başta, hangi zaman diliminden geldiğimi soruyorlar ve çok uzak geliyor, tanıyamıyorlar. Tüm kapılar kapanıyor, kilitler vuruluyor zindanlara. Bir insana verilecek en ağır ceza olan karanlık üzerime doğru akıyor. Beynimdeki aydınlık yolunun ışıkları tek tek kapanıyor, gönlümün filizleri birer birer yere düşüyor. Boğuluyorum ve başımı yukarı kaldırıyorum. Çok uzaklarda, çokta küçük olsa da bir aydınlık bana doğru ışıldıyor. Küçükte olsa umutlar, gözlerimde yaşlar çığlık çığlığa ona bağırıyorum.
Ve gözlerimin feri açılıyor, karanlık bir eylül gününe uyanıyor bedenim. Gözlerimde birkaç damla yaş, sıkı sıkı kapattığım avuçlarımda ise siyah gül yaprakları. Yaşadığım o kabusu sorguluyorum. Nasıl bir yerdi nasıl bir zaman dilimiydi anlamaya çalışıyorum. Uyandığım günle, yaşadığım zaman dilimi ile kıyaslıyorum. Açıkçası pekte fark bulamıyorum. Kabusta herkesin içindeki karanlıklar apaçıktı bu günde ise gizli kapaklı. Orada aşklar en karanlık zindanlarda yaşanıyor burada sesiz ve karanlık odalara da, tek başına. Kabusta kendinden olmayan herkes katlediliyor, öldürülüyor şimdi ise bir elinde saklı hançer diğer elini tokalaşmaya uzatıyor. Kalkıyorum, doğruluyorum bu karanlık bir eylül gününe. Pencereyi açıyorum bakıyorum gökyüzüne. Sanki yağmur damlaları değil siyah gül yaprakları düşüyor yeryüzüne. Karanlık öbek öbek akıyor bu güne. Ama çok uzaklarda, çokta küçük olsa da güneş bir aydınlık yolluyor bana. Bende çığlık çığlığa bağırıyorum yine ona. Göz yaşlarım kendiliğinden boşalıyor yine avuçlarıma. Avuçlarımdaki siyah gül yaprakları, gelen küçük aydınlıkla kar beyazı rengini alıyor bu doğada. Sorgulayarak vardığım aydınlıkları salıyorum dostlar bu dünyaya. Hadi kapatmayın avuçlarınızı, sorgulayın çıkartın içinizdeki aydınlıkları. Karanlıkların inadına, kavuşalım hep beraber kar beyazı aydınlığındaki dünyaya. Yeniden mutluluğun resmini çizelim gökyüzüne, aydınlanan beyaz gül yapraklarıyla.....