Şahin çok konuşurdu
hiç bir şey söylemeden anlatırdı
kimse bir şey anlamazdı
Şahin’in söylediklerinden
“biz Ermeniydik
babam yapı ustasıydı, adı Hıdır
onu Kastamonu’da herkes tanırdı
caminin karşısında otururduk”
bir şey anlamazdı insanlar
ne anlatıyor Şahin

komşularından öğrenmiş
Allah’ına kitabına yemin ederdi
belki küfrederken içinden
konuştuklarını toplayıp
bir çuvala doldursalar
dünya savaşı çıkardı
bir söylediği diğerine tezat
“evlendim, çoluk çocuğa karıştım
buradan bir ev aldım”
derken
birden değişir
“insanlar namuzsuz
herkes birbirinin kuyusunu kazıyor”
Şahin’in takip etmek için
zehir hafiye tutmak lazım
“Şevket abi çok iyi bir insandı
bana kağıt helva alırdı”

Şahin’in boyu kısacıktı, saçları kır
yürürken sallanırdı iki yanına
kavga ederdi sanki bastığı kaldırımla
öyle gider gelirdi
bir aşağı bir yukarı
gençliğinde çok mu acı çekmişti
gözlerinde ki buğu ondanmıydı
Şahin çok konuşur
hiç bir şey anlatmazdı
belki asıl söyleceğini hiç söylemezdi
Şahin’i kimse anlamazdı
Şahin çok konuşurdu
saygılı bir şekilde karşında durur
İstanbul’u, Aksaray’ı, eczaneyi anlatırdı
susmadan hep konuşurdu
belki iyi adamdı ama
bıktırırdı