Bunca anlamlı ve değerli yorumlara karşılık ben de size, canı-yürekten selam olsun diyorum.

Selam ve sevgilerimle.

kaleminiz var olsun tebriklerimle saygılar. Fırat Bayram

İki güzel konu birden okudum. İkisi de birbirinden ilginç ver güzeldi. Yazan kaleminiz ve yüreğiniz dert görmesin. Ayrıca güne gelmeyide hak etmiş... Kutlarım...

Dedeleriniz şanslılarmış, en azından yaşlılıklarında torunlarıyla çocuklarıyla bir arada olabilme lüksüne sahipmişler... Anlattıklarınıza bakılırsa zor birer hayatları olmuş ama gençken, eli ayağı tutarken insan her türlü zorluğa göğüs gerebiliyor. Önemli olan yaşlandığın zaman, yaslanabileceğin çocuklarının ve torunlarının olması. O zor günlerde aile ortamında ve o sıcaklığı hissederek yaşamak gerçekten çok önemli.

Jülide'ye kocaman bir aferin de benden...
Elbette onu yetiştiren aileyi de kutlamak gerek. Çocuklarımız bizim aynamızdır, ne verirsek onu yansıtırlar ve söylediklerimizden çok yaptıklarımızı görerek şekil alırlar. Demek ki Jülide'nin ailesi de yaşlılara hürmet gösteriyor, seviyor, sayıyor ve üstlerine düşen vazifeyi eksiksiz yerine getiriyorlar ki kızları da aynı yolu izliyor.

Hepimiz eğer ömrümüz varsa yaşlanacağız. Güvendiğimiz gençliğimiz bir gün gelecek avuçlarımızdan kayan kum misali akıp geçecek.

çok mu konuştum ne :)

Velhasıl güne yakışan nasihatvari bir yazıydı...
Tebrik ederim sevgiyle...

Geçen yıl el işi grubumuzla bir huzur evin seçerek, oradaki yaşlılara bir yıl boyunca omuz şalları, diz örtüleri ördük. Erkekler için pişama çoraplar ve iç çamaşırları aldık. Yılbaşına 3 gün kala hepsini güzel hediye paketleri yaparak oranın yönetimiyle de konuştuktan sona bir şenlik ortamında ,tek tek sahipleri ile buluşturduk.

Nice hikayeler dinledik, kah güldük, kah hüzünlendik. Kimilerinin özellikle orada olmayı istemiş kişilerdi olduğunu duyunca şaşırdık. Ama yine de sevdiklerinden uzakta yaşamaları bizim içimizi burktu. Fırsat oldukça gerçekten ziyaret edilmesi gereken yerlerden.

Sevgiler,

çok güzel bir yazı.dedeleriniz gurur kaynağınız.
yaşlılık mağalesef önüne geçemediğimiz gerçek sonumuzu kimse bilemez
hayırlı evlatlara sahip olmakta biraz bizden geçmiyor mu bilemedim
yani demem o ki bizde belli bir yaşa kadar nasıl yaşadığımızı ve nasıl
davrandığımızı bilmemiz gerekir.herkes için geçerli olmasada ve bazen mecburiyetler bizi bir noktaya götürsede genelde insanlar yaşlandıktan sonra çocuklarından gördüğü muamele
çocuklarına öğrettiğinden pek pek farklı olmuyor.
biz her nekadar her şeyi onlar için yapıyoruz desekte aslında onlar bizden pek fazla bir şey istemiyor
tek istedikleri sevginin vurgulu bir şekilde söylenmesi
tıpkı anlattığınız gibi huzurevindeki yaşlılara yardıma koşanlar kendi anne babalarını oraya yatırır mı
diyelim ki daha iyi bakılır umuduyla yatırıldı sevgiyle büyüyen çocuk ailesini ziyaret etmez mi
bilemedim hayattan ders aldıracak bir yazı olmuş kutlarım
güne düşmesi çok isabetli olmuş

çok güzel bir yazı.dedeleriniz gurur kaynağınız.
yaşlılık mağalesef önüne geçemediğimiz gerçek sonumuzu kimse bilemez
hayırlı evlatlara sahip olmakta biraz bizden geçmiyor mu bilemedim
yani demem o ki bizde belli bir yaşa kadar nasıl yaşadığımızı ve nasıl
davrandığımızı bilmemiz gerekir.herkes için geçerli olmasada ve bazen mecburiyetler bizi bir noktaya götürsede genelde insanlar yaşlandıktan sonra çocuklarından gördüğü muamele
çocuklarına öğrettiğinden pek pek farklı olmuyor.
biz her nekadar her şeyi onlar için yapıyoruz desekte aslında onlar bizden pek fazla bir şey istemiyor
tek istedikleri sevginin vurgulu bir şekilde söylenmesi
tıpkı anlattığınız gibi huzurevindeki yaşlılara yardıma koşanlar kendi anne babalarını oraya yatırır mı
diyelim ki daha iyi bakılır umuduyla yatırıldı sevgiyle büyüyen çocuk ailesini ziyaret etmez mi
bilemedim hayattan ders aldıracak bir yazı olmuş kutlarım
güne düşmesi çok isabetli olmuş

çok tebrik ediyorum. Saygılarımla ...

Karpuzcu isimli bir öyküm vardı, içinizden belki okuyan olmuştur sanıyorum.

Yalnızlığının sonunda menekşelerini sulaması için, evinin anahtarını komşusuna bırakıp, maaşını huzur evine bağışlayıp çekip giden kadını anlatan bir öyküydü... Tamamen gerçek hayatın kurgusu bir öyküydü o öykü.


Aslında orada bahsi geçen kişi, kaç kişiyi de okutup büyütmüş. Ben sadece karpuzcunun hikayesini ele alıp yazmak istedim.

İnsanoğlu, kendisine yapılanlara öyle çabuk arkasını dönmeyi seviyor ki.


Yazın çok güzeldi glenay.
İçindeki Jülide ise başka bir güzeldi.

Şahsen "acaba ne zaman ölecek" diye gözümün içine bakan damatlarla ya da gelinlerle yaşamaktansa huzurevinde benimle aynı kaderi yaşayan dostlarla kalmayı tercih ederim. Evladının evinde horlanmak, herhalde huzurevinde kimsesiz yaşamaktan daha beterdir. Acaba bir gün ben de annem gibi "Allah yürürken canımı alsın" diye dua etmeye başlar mıyım? Yavaş yavaş bu temenninin anlamını idrak etmeye başladığımız yaşlara eriştik hamdolsun.

Huzurevleri, çocuk yuvaları hep gitmek istediğim ama bir türlü cesaret edip gidemediğim yerler. Özellikle kimsesiz çocuklara bir kaç saatliğine de olsa annelik etmek ne yüce bir vazife! Ama çok etkileneceğimi, orada gördüklerimi aklımdan çıkaramayacağımı iyi biliyorum...

Yazınız çok şey düşündürdü Nazik Hanım. Ta dedeler kısmından itibaren. Fikirdaş bir dedeniz olmadığından yakınır gibi olmuşsunuz ama ikisi de aslanlar gibi askerlik yapmış, memleket için canından geçmiş, gazi olmuş insanlar, daha ne ister bir torun...

Kutluyorum. Sevgilerimle.

Ne diyim sanırım bizim sonumuz da orası:)

Şimdiki gençlik bilgisayar gençliği.. Dilleri bir karış:)

Ben erkenden oradan yer ayırtmayı düşünüyorum:)

Tebrikler canım.

Mazinin biriktirdiklerini insan en yakınlarıyla paylaşmak ister.Lakin bazen vicdanı kaybeden oğullar,çocuklarının hayatı bencilliklerine tercih ettikleri anaları ve babaları...Aynı yollardan geçebileceğimizi aklımıza getiremeyen biz insanlar ne kadar daha bu tür duyarsızlıklara devam edeceğiz bilemiyorum.

Oysa ananın,babanın göz yaşlarının akmasının tek nedeni çocuklarıdır. Vardiyasız geçen bir ömür, evlat düşünme ve ona en iyi şekilde bakmanın sonucunun böyle olmaması gerekiyor.

Toplumsal ahlakın,gelenek ve göreneklerimizin tükendiği bu yıllarda,bireyselciliğimiz bizi önce ailemizden ve sonrada kendimizden hızla uzaklaştırıyor...

Evet eksikliğinin olmaması şart lakin büyüğe hürmetin de asla eksilmemesi dileğimle

Anlamlı bu yazınız için tebrikler değerli dost !



Saygılar,sevgiler

JÜLİDE!

Çok iyi bir kızmış, benim hep yapmak istediğim ziyareti yapmış, aferin O'na...

Çok güzel bir yazı, ellerine yüreğine sağlık...

Ben dedelerin hikayesinde kaldım, onların yaşam hikayelerini de okuyalım bir gün mutlaka, Jülide'ye selam :)

konu güzel, hikaye güzel, hele birde yaşlılık varsa işin içinde, alkışlamak gerek yazarı

Zamanın görece çok hızlı aktığı bu devirlerde yaşlılara, zamanın ruhunu yakalasalar bile yavaşlayan hallerinden dolayı huzur evleri en yakışan mekan olarak kararlaştırılmış. Kendi açımdan bu çok da kötü gelmiyor bana. Ama yine de gönlümün bir yerinde -kızlarım bırakmaz beni oraya- diye bir garip fikir de yok değil. )))

Kaleminize sağlık efenim

Huzur evleri genelde, girilmesi çıkılması en kolay yerlerdir.Yemek saatleri dışında gidildiğinde ziyaret ettiğiniz müdavimin ismini belirtip kimliğinizi bırakırsanız nizamiyeden haberleşmeyle mutlaka yollarlar içeri. İçeride de genelde müdavimin odasına çıkmanıza izin vermezler ama, misafir salonları çok rahattır. Ben abim nedeniyle çok yaşadım bu protokolü. Evet, abim bir huzur evinde yaşadı son yıllarını.Cenazesini tek başıma, kendi dostlarımla kaldırdım;ne annemin ne de kardeşlerimin ölümünü umursamadığı birİydi. Kalabalık ailemizden hiç kimse gelmedi. İnsan düşmeye görsün; ne seveni, ne arayanı kalır. Huzur evlerindeki dram harfiyen bundan ibarettir. Bu içler acısı olaya değinen yazınız beni çok etkiledi. Oralardaki dramı çok iyi bildiğimden, Julide yeğenimin gözlerinden öpüyorum, bu yüksek insanlığı için. Mademki yakınınızda böyle bir kapı var, arada bir bir tepsi börek yapın, gidin sizde; inanın ki,
. onlarla geçirdiğiniz birkaç saat onları çok mutlu edecek...SAYGIYLA

kemnur tarafından 11/3/2014 4:09:39 PM zamanında düzenlenmiştir.

Konusu yüreğimizi acıtsa da, güzel bir hikaye bu.
Ben, çok üzülüyorum bu huzur evlerindeki yaşlıların durumuna.
Kimsesi olmayanlar için sözüm yok da,
çoluk çocuğu olanlar gerçekten insanın içini acıtıyor.
Yani,
nasıl bir aile anlayışı,
nasıl bir evlat ebeveyn ilişkisi bu?
İnsanların vicdanı nasıl rahat ediyor?

Kazım Karabekir ve Atatürk, karşı saflarda mıydılar?
Kurtuluş savaşının doğu cephesinde başka bir kumandan mı vardı?

tebrik ederim.

Yazının adı direk dikkatimi çekti hayatımın bir döneminde üç yıl gibi huzur evinde çalışma hayatım olduğundan olsa gerek ve hala annanne dede ile yaşayan ve yaşlıların dünyasına aşina biri olduğumuda eklersek,es geçemedim.

Huzur evi sakinlerinin en büyük yarasıdır çocukları sevdikleri tarafından huzur evine bırakılıp bayram seyran dışında ziyaret edilmemek belki o zamanlarda bile es geçilmek.Gençlik baki sanıyoruz galiba huzur evlerine daha sık gidilmeli ki gelecekte hayatımızın nerde olabileceğine dair bir fikrimiz olsun.Olmasa dahi anne ve babamız aile büyüklerimizi elimizden geldiğince kendi ev hayatlarında yaşamlarımızın içinde tutabilmenin yollarını bulmayı düşünelim.

Ve o iki teyzemizin rekabetide bana huzur evinde sıkça gördüğümüz o tatlı rekabeti anımsattı.Yaşlılarımız göründüğü kadar iyi anlaşamazdı o yaşta bile kıskançlıklar,sen ben olayları olurdu.İki teyzemizde hediye verme yarışında birbirlerinden geri kalmak istememişler,okurken gülümsedim o günlere huzur evine gittim geldim.Güzel yazınız için teşekkürler.Saygı ve sevgilerimle.


athena tarafından 11/3/2014 1:43:34 PM zamanında düzenlenmiştir.