NARİN YÜREKLER...

• 2 Kasım 2014 Pazar 22:27:14

...Gündüzlerde geceler kadar kasvetli...
Gündüzlerde geceler kadar karanlık bura da. Düşen bir füzenin dumanına saklanır güneş.. Yıldızlar her gece dünyamıza yağar ve yıldız tozları canımızı yakar. Yürekler kanar..
Ne kuşlar cıvıldar bura da , ne bir aş pişer evlerde. Kan kokan sokakların her köşesinde, başka bir hikaye..
Huzuru unutalı çok oldu. Ama bir annenin gülümsemesi tek mutluluk oldu !
*
1900 yıllardan itibaren dünya birbiri ardınca savaşlara girdi. Ama savaşın asıl mağdurları kadınlar ve çocuklar oluyor, olmaya da devam ediyor. Mermilerin kalbi yok. En az masumları hedef alanlar kadar..
Bu merhameti unutmuş dünyada anne olmak cesaret ister. Anne bize savaşın ortasında deli dolulukla ölmeyi değil cesaretle yaşamayı öğretir. Çocuklar için. Tüm çocuklar için. bir tablo canlanıyor gözümde ; çocuğunu yitirmiş beyaz bir anne mermiler arasından çekip çıkardığı siyahi çocuğu göğsüne basıyor. kokluyor.. Barut pislik ve kan kokan havada yavrunun kokusunu çekiyor içine ve en güzel tebessümünü konduruyor yüzüne..
Bir anneyi hayatta tutan sadece H2O lar O2 ler değil bence. bir anneyi ayakta tutan kimyasal olarak formüle edilemeyen ’evlat kokusu’....
kadınlar narin yürekler taşır. savaştan en çok kadınlar etkilenir.kocasını kaybeden bir kadın hem yetim hem öksüz kalır. çocuğunu kaybeden bir anne kimsesiz kalır...

şimdi sizinle şehirlere inelim ; Suriye’nin, Eritre’nin , Filistin’in, Irağın , Jamaika’nın, Afrika’nın Afganistan’ın...
girdiğim ilk sokakta bir manzara çarpıyor gözüme;
Üzerleri kir toz içindeki çocuklar toprakla da ölümle de haşır neşir.. Buldukları kola şişesiyle maç yapıyorlar. kahkahalar ,bağrışlar.. Arkadan bir anne sesi,’ evden uzaklaşma yavrum ,seni görebileceğim yerlerde oyna’...

biraz daha ilerliyorum. Alçak bir duvarın üzerine oturuyorum. bir çocukla dertleşiyorum. Annesiyle uyuyorlarmış sarmaş dolaş. 8 ay önce savaşa katılıp asker olan babalarını beklerlermiş her gece. gelmeyince de yatarken babasının resmini koyarlarmış yanlarına. çocuk ’annem babamı çok özlüyor, bende.. ve ben en çok ta birlikte uyuyuşlarımızı, şimşek çakınca babamın sarılışlarını özlüyorum ’diyor..Arkadaşlarının yanına giden çocuğu izliyorum. Daha sonra fark ediyorum ki 2 göz radar çocuğun hep üzerindeymiş. gülümsüyorum. kapının önüne oturmuş bir yandan örgü ören bu kadının yanına gidiyorum. halini hatırını soruyorum. iyi diyor. ne ördüğünü soruyorum , kazak diyor kış geliyormuş buralarda çok soğuk olurmuş, bir parça ip bulmuş çocuğuma dikeyim demiş.. savaşın ortasında değildik sanki, sanki her an üstümüze kurşun yağmayacakmışcasına neler konuştuk neler...... en sonunda sırrını sordum , ’savaş sevdiklerini alıp götürür ama umut içimizde hep taze, kendim için değil şu çocuk için ..’ diyor. ’onun için bir ben kaldım benim için de bir o.’ örgüsüne devam ediyor..
gidiyorum.
normal olmayan yaşam alanları içinde anneler hep aynı. En normali yaşıyorlar kendi dünyalarında..
az ötede yan komşusuna bir tas çorba biraz un veren bir kadın.. Yüzlerde gülümseme dudaklarda bir dolu teşekkür.
Anlıyorum ki dünyada kadın dünyada anne var oldukça hala umut var bizim için .. Ve anne yüreğinde merhameti ,gözünde umuduyla savaşa meydan okur..
Değdiği her yerden nefreti şiddeti acıyı temizler
Ama toprağı da en çok ANNE kanı zehirler....