Çaresizlik!

• 2 Kasım 2014 Pazar 00:00:42

gitmek ister gibi bakıyor koya. sanki çakılıp kaldı buraya. kullanmayı bilsem üzmeyeceğim ama bilmiyorum. denizin biraz daha ötesi bakmak istiyorum. ne göreceğimi bilmeden ama şaşırmayacağım bir şey göreceğimden eminim. tekrar sanki nemli bir çift göze benzeyen ön camlarını görüyorum, teknenin. götür beni diye yalvarıyor. sevmiyor bir yerde günlerce durmayı. denizde gittiği kadarı yol, döndüğü kadar dar ona. derken kolumu dürtüyor arif usta;
-dinliyor musun yahu beni?
-dinliyorum arif amca, en son namazda adama tekme attığını anlatıyordun.
telaşlı telaşlı bir şeyler anlatıyor arif usta. eski zamanlarını, anılarını falan anlatıyor. yarısını zor anlayabiliyorum. konuşması noktayla kesilip duran cümleler gibi. biraz yüzüne bakıyorum, sonra tekrar denize bakıyorum. hızla geçen deniz motorlarının beyaz köpükleri ayaklarımı yalıyor. martıların uçuşuna bakıyorum. imreniyorum bir an, sonra kendimden tiksiniyorum. denizde ölenlerin derilerini yiyen leşgillerden bir türe imrendiğimi kendime gizliyorum.
-’işte böylee yeğenim..’ diye bitiriyor konuyu arif usta. o kadar çok konuştu ki susadığını söylüyor. kızın getirdiği sürahiden iki bardak su içiyor. ayağa kalkıyor sonra:
-geç oldu; ben yavaş yavaş gideyim..
içimden gelmeyerek cevap veriyorum;
-az daha otursaydın arif amca. akşama daha çok var.
-yok yok. daha elmalara bakacağım. gel de bir ara iki üç elma topla.
-olur, uğrarım bir ara.
-hadi allah’a ısmarladık.
-eyvallah arif amca. kendine iyi bak.
arif usta giderken peşi sıra izliyorum. kocaman bir boz ayının ayağı kırılınca yalpalaması gibi yürüyor. kahverengi pantolonu ve bazı yerleri kirlenmiş beyaz gömleğiyle işten eve yeni gelmiş ve hemen işe koyulmuş bir memura benziyor.
yavaşça ayağa kalkıp cebimden sigara paketimi çıkarıyorum ve bir sigara yakıyorum. tekneye doğru yürümeye başlıyorum. sigaram bitmek üzereyken tekneye varıyorum ve içerde uyuyan birinin horultusundan tiksinip geri dönüyorum. canım hiçbir şey yapmak istiyor, hiçbir şey. telefondan cohen açıyorum. evde kadınları partisi var, eve gidemiyorum. ’kız kıza parti’ yapacaklarmış. ay ayda yılda bir yapıyorlarmış zaten. bir gün anlayış göstersem ne olurmuş. odunmuşum falan filan işte.
komşu kadir abide de bekarlığa veda partisi var. erkek kardeşi evleniyor haftaya. adettenmiş, damada bekarlığa veda partisi yaparlarmış. biz çok geri kafalıymışız falan.. sokaklara tıkılıp kaldım.
tekrar oturuyorum. tekne hala yalvarıyor. ’ulan, ver parayı kaptana; gidebildiğimiz yere kadar!’ diyor içimdeki ses. okul, ev ne olacak? biraz daha cohen dinliyorum. tekne yalvarıyor bana, deniz misafirperverliğin dibine vurmuş.. bir sigara daha yakıp tekneye doğru iniyorum yeniden. uyuyan adamın horultusuna rağmen tekneye çıkıyorum. elimdeki izmariti suya sallayıp adamın yanına gidiyorum. bir iki dürtüyorum uyanıyor. biraz çekingen:
-dayı, iki yüz elli liram var. al seni bunu. gidebildiğimiz yere kadar götür beni.
-olur. nereye gideceksin ama.?
-neresi olursa..
-beni başımı belaya sokma yeğenim, başka tekneye git.
-yahu sorumluluk benim. hadi gidelim.
-benim tekne zayıf oğlum, batarız.
-olsun, kalk gidelim.
-depoda az.
-para yetmezse giderken bir kıyıda durur bankamatikten para da çekeriz.
-yok oğlum, ben gitmeyeceğim..
çaresiz, küfürler savurarak iniyorum tekneden. bir sigara daha yakıyorum ve yeniden eski yerime oturuyorum. çaresizliğin, sıkıntının, derdin arasında boğulurken fark etmeden bir paket sigara bitiyor. neden sonra aklıma arif ustanın anlattıkları geliyor.
’namazda adam belimdeki silaha uzatınca elini, döndüm; sağ başparmağımı yerden kaldırmadan bir depik attım adama.. sonra namaza devam..’
o kadar çaresizdim ki kahkaha atmaya başladım..

M. Hanifi Kesik / 26.08.2013 / 22.36