Kendimi dışarıya attığımda neler olduğuna dair bir fikrim yoktu.
Sadece düşündüğüm beynimdeki uğultular,kaçıp kurtulmak istiyordum.Başım ağrısı gitgide artıyordu,Aklımdan büssürü isim geçti.Bir arkadaşımı arayıp paylaşmak biraz olsun içimi dökebilmek istedim.
Ayla,Sezen,Oya,Figen yo yo!bunlar olamazdı. En yakın hissettiğim kim vardı? onu geçirdim gözlerimin önünden aklıma bir isim gelmişti,aslında çok arkadaşım vardı.Aklıma Zuhal geldi evet onunla olmaktan keyif aldığım bir arkadaşımdı.
Hemen onu aradım buluşalım dedim."O’da dışarıdayım 10 dakkaya yanında olurum dedi."

Sevindim.evet biraz olsun bir nebzede olsa kendimi rahatlatacak belki ağlayacak ama yinede bir dostla paylaşmanın iyi geleceğini
düşünerek buluşacağımız yöne doğru yol aldım.Aklım başımda olsada aklım çok karışık bir kaos beynimi kemirirken kendimle
baş edemeyeceğim kadar büyük zihnimdeki döngü birikimi,akmaya hazır nehir gibi!

-Kolay ve çarçabuk pes eden bir kadın değildir Leyla ogün yaşadığı dram onun kaldıramayacağı büyüklükte olması da değildi.
O neler atlatmamıştı ki,bunlar onu yıldırmayacak kadar zihnini bile yormazdı.
O hep ileriyi görür,ılımlı düşünür ve gelebilecek, olabilecek herşeye karşı temkinlidir,
Çok üzülebilen ,çok çabuk pes edebilen kadın sıfatından ayrı bir yeri vardır.O bir kadından çok insan! kadınca duygular yaşamasıda çok olağan kadınlık vasfından insanlığı girişimleri katılımlarıyla tam bir delikanlı yüreği taşır.


O gün doyasıya ağlayacaktı belki içini dökebilecekti.Uzun yıllar kimseyle konuşmamış gibi,içinde hissetmiş ve yaşamış kadar doluydu.Zuhal’le buluştular Zuhal zorla evine götürdü."Bu iyi diye geçirdi içinden,"yalnız ve durgun ev ortamı Leylanın boşalmasını sağlayacaktı.
Kapı çaldı .Hiç beklemediği ortak arkadaşları olan,Hüyla gelmişti.Hülya iyi olduğu kadar hırslı bir kızdı severdi yinede,ortam bozuldu ister istemez başka etkenler oluşunca Leyla rüya aleminde gibi onları dinliyor arada katılımda bulunuyordu
birşeyde anladığı yoktu aslında,onun daha önemli hayatından bir parçası alınmış kadar acı içerisindeydi.
bir an önce uzaklaşmak istidi.Fakat yemek hazırlamış olan Zuhal asla izin vermiyordu.Durgun olduğunu farkedince Leylaya neyin var dedi.
O an biliyordu yanlış bir seçim yapmıştı.Gideceği ve anlatacağı Zuhal olamazdı.Bir müddet Hülya ile Zuhalin konuşmalarını gülmelerini seyretti sakindi onlar bunu farkında bile değillerdi.Sohbetlerini dinlediğimde gereksiz ayrıntılar havadan sudan sıradan konuşmalar geçerken kendimi onlar gibi gülebilmeyi istedmi birAn.Çok zordu.İçimdeki fırtınayı dindirebilecek birşey bulamıyordum.

Konuştukları Sadece para ve gittikleri gezdikleri yedikleri yerlerdi.Ne kadar banal bir konuşma idi.Sanırım yüzüm onlar kadar gülerkenbirzamanlar bende bu zincirin halkasıydım,tamda bilemiyorum ne kadar sevmesemde bu muhabbetleri o yerden ayrılamıyordum.Akşam olmuştu.Zorlada olsa kalmak istediğimi söyledim.ortam sıkmıştı.Biraz olsun o bunalımlı havadan uzaklaşmak ama içimde biyerlerde kadınca zayıflıkmı yapıyorum demeden geçemedim.Bu duyguların sonuçlarını ağır geçirdiğimi sanarak hayıflandım.Bunlar,herkadının yaşayabileceği hassas yıkılmışlık, karmaşıklık.Hayatında kim yaşamıyorki bunları helede bir kadın iseniz.

Leyla’ya çok ağır gelmişti hayat ,hayatın içindeki seçimleri,olma olasılığını bildiği gerçekler elinden gelmediği gibi elinden kaçırabileceği değerler.Bunları düşünürken kedine kızmayıda ihmal etmiyordu.Bu kadar zayıf düşmemeliydi yaşamda herşey olabilirdi
Herşeyden muaf olmayı beklemiyordu ama aza indirgenmiş zincirler sinsilesi Leyla’yı içine aldığını bilerek"Kaçacak bi yerim yok"dedi.
En yakınlarım bile anlamaz iken kime dert yanabilirdi."Kol kırılır yen içinde kalır"Bunun gerçekliğini bilsede içinden bir of çekti.


Bugünün zehirini kendinden başka enjekte edebilecek kim vardı.Biliyordu ki hiç bir bünye almazdı.Yalnızdı bu evren’de,hemde çok yalnız olduğunu düşündü,içindeki öfkenin kime olduğunu bilmeden fırladı yine sokağa,Zulal arkasından güle güle demeden,Leyla düşünceler içerisinde havanında serin ve yağışlı olmasına aldırmadan çıkmıştı.Hissetmiyordu
sevdiği yağmurun gözlerinden akan yaşları kapattığını.Havanın karanlığı sırdaş olmuştu Leylanın kadınca duygularına.

Leyla aldırmadı,cadde’de yürürken mağazaların önünde ki kalabalığı ,arabaların farlarının yüzüne vuruşunu,soğuğun bedenini titrettiğini hücrelerine kadar nefessiz kaldığını,kaldırım taşlarını sayıyor gibi yere eğik başı ,bu günün diğer günlerden farkının olmadığını,duygularının yer değiştirdiğini yinede zayıflığını kabullenmeyişine ağladı.


Leyla sıradan bir kadın değildi.
Bir dost aradığında,dostunda düşmanında insanın kendisi olabileceğini bilirdi.Kendini yücelten yine kendini bitiren yine insandır.


Leyla evine döndüğünde hiç konuşmadı.Odasına girdi yatağını açtı.Kitabına uzandı,"Cesur Kadınlar" başlıklı kitaptan 2 sayfa okudu.Yatağın içine usulca kaydı yorganını çekti büzülmüş durumda hiç kıpırdamadan duasını yaptı.Uyudu.

(duasında hemen sabah olmasını ve nefes aldığına şükredip ,ona güç verilmesini dileği)..

Leyla’nın neler yaşadığının ne olduğunun hiç bir önemi yoktu !.

Onu bu duruma iten ve birçok kadının içsel yolculuğa çıkartan duyguların
bir kadın üzerinde ne kadar etkisinin olduğunu bilen birçok kadından biriyiz.