ANAM BENIM

• 30 Ekim 2014 Perşembe 12:05:58

Bu yazdığım İnsanın yaşam kesidindeki acımasız ve bir öylede bencil yaşam karelerinden birini sunduğu, adını şu an Hatırlıyamadığım Bir yazardan okumuştum,Bu Hüzünlü öyküyü satırlara döküşü beni çok etkilemişti.kendi düşünce ve hislerimide katarak
öylece yalın bir şekilde yazıya dökmek istedim.

Hatırlıyorsam Orta Okul sıralarındaydı. bayağı zaman geçmis ama genede Hatırladığım kadarıyla kendi dilimde aktarayım gençlik yıllarımdan ve şimdi 50 yıllarımında ortasını katarak dile getirmek istedim,
O zamanlar çok kitap okurdum belkide
bu çok okumam aşamasında kendi kafamda sergilemiş olduğum ve sevdiğim değerli yazarlardanda esinlenmiş bir konuda olabilirde.

Küçük yaşta bir kazada Babamı kaybetmiş, Annemle yalnız yaşıyorduk,Annem bana hep nazikce davranır ne yaparsam yapayım hiç kızmazdı. geceleri hep ağlardı, bazı zamanlar ben geceleri korkupda Annemin yanına koştuğumda hep ağlar görürdüm.
Tek gözü hep yaşlıydı bana göstermemeye çalışırdı ama ben anlardım ağladığını. ama niye ağladığını hiç anlıyamamıştım.
-Anne, babam nerde niye gelmiyor .yada senin öbür gözüne ne oldu.dediğimde

bana hep kaçamak sorularla cevap verir her soru yöneltisimde kaçardı.ve gizli, gizli,kaçamak, kaçamak ağlardı.
İlkokula başladığımda Annemin Tek kör gözü beni utandırıyordu.dışarda olduğum zaman Annemden uzaklaşır onun Kör gözünden utanırdım.

Annem okuduğum Okulda Hademe olarak çalışıyordu. Hep onunla kör göz diye dalga geçiyorlardı. bende çocuklarla beraber olup dalga geçerdim. arkadaşlarım bilmezlerdi o kör Kadının oğlu olduğumu.
Bir gün okulda Annem, çocukların yanında yanıma kısık sesle

-Oğlum yemeğini unutmuşsun, çantana azığını koydum onu yemeyi unutma dedi.

ondan çok utanmıştım sanki benim Annem değilde bir dilenci bana konuşmuştu.
bende sert sesle

-sen kendine baksana dilenci kadın. demişşim.

O zamandan itibaren Bu dilenci, Kör, pasaklı kılıklı kadının benim Annem olduğunu öğrenmişlerdi.ondan cok utanmıştım.Arkadaşlarım bana

-Senin Annende çok çirkin diye dalga geçtiler.
Bundan dolayı Annemden çok utanmıştım,cok kızmıştım. keşke ölseydide böyle şeyleri duymasaydım. bu kör kadından Kurtulsaydım.
O günden beri Anneme hep kin duymuştum. eve bile gitmek istemiyordu canım, ama bir yerlerde yatmam lazımdı, Küçüktüm Korkuyordum. onun için bu kör kadına katlanmak
mecburiyetindeydim.
Neden güzel,zengin bir Annem Olmamıştıki. niye bu körlük,niye bu Fakirlik.niye bu sefalet, niye Babasizlik.?

Annem ne derse tersini yapar,hep tersine gidersim.
Yıllar geçti o kinim hiç sönmedi.her Annemi görüşümde kinimi kusardım.
Orta Okul, Lise,Üniversite ve derken yaşam Hayatıma atılmıstım ama Annem hep yardim etmeye çalışırdı karınca kararınca. onu hep küçük gördüm Horladım,ama o Hiç bir zaman sert sözlerle bana karşılık vermedi,

Okudum Böyük bir adam oldum, Ama hep Annemden utanırdım çok şükür o kör kadından uzaklaşmıştım.
Öyle bir kişiyi unutmuştum bile ,sordukları zaman onun çoktan öldüğünü söylerdim.

Evlendim çocuklarıma Annemi anlatmadım sadece Tırafik kazasında öldüler diye yalan atar kendimi rahatlatırdım.
Nasılsa para ve geçim sıkıntı derdim yoktu.
Annemin bana verdiği fakirlik yoktu. o bana uzak bir kelimeydi artık.

Bir gün işten eve geldiğimde kapı çaldı hizmetcime açmasını rica ettim, anlaşılan kızım Hizmetcidem hızlı davranarak kapıyı açmıştı. Korku içerisinde koşarak yanıma geldi

-Baba dışarda dilenci bir kör kadın var. dediğinde içimdeki kin hemen kabarmıştı Annem olduğunu anlamıştım.
kapıya geldiğimde Annem o perişan haliyle karşımdaydı,beli bükülmüş,ayakta duracak hali yoktu Hiddetlenerek

-Çocuklarımı ne hakla korkutuyorsun dilenci kadın diye çıkışmıştım
Ama o sesiz ve tiz sesiyle

-Onları korkutmak istemedim özür dilerim og...? oğlum kelimesini yutmuştu.

Dilenciye para verir gibi suratına paraları atmıştım. Annem Parayı Almadı ve bana sesiz ve yaşlı gözle

-Oğlum sizi korkuttugum için özür dilerim bir daha sizi rahatsız etmiyeceğim. dedi
arkasını döndü başı eğik bir şekilde sendeleyerek gitti. arkasında

-Eyi edersin. dedim Hizmeciye

-Böyle kişilere kapıyı açarken kontrol etmesini bir daha dikkatsiz davranıp açarsa kendilerini sokakda görür diye kızmıştım.
Annem gitmişti .arada bayağı zaman geçmiş unutmuştum yada unutmak istemiştim.

Aradan gecen zaman zarfında aklıma Annemin evi geldi çocukluğumun utanarak geçtiği o sokağa istemeyerekde olsa orayı bir ziyaret edeyim dedim, nasılsa beni tanıyan Olmazdı

Acı ızdırap öfke bir okadarda hasretli bir hisle kendimi Annemin evinin yanında bulmuştum, o an hissetmediğim bir acı bir burukluk sardı içimi.

bir zaman Annemin evinin önünde gezindikten sonra kendimi evin kapısında buldum.
kapı kapalıydı, perdeler çekiliydi.tam ordan uzaklaşacaktımkı komşu kadın beni tanımış olacakki elinde bir zarfla yanıma geldi,

-Amerikada okuyormuşsun, hoş geldin. dedi

-Teşekkür ederim sağ olun dedim. elindeki buruşmus zarfı bana uzattı

- Bunu Rahmetli ölmeden bana vermişti, benim oğlum Amerikada okuyor o geldiğinde ona ver demişti.nerdeydin be oğlum kadın yoksulluk içinde öldü, ama hep seni andı,aradı geceleri senin adını sayıklardı onun sesini. Hıçkırıklarını, oğlum anla beni diye ağlayışını bütün komşular duyardık. yanına gittigimizde

-Emine Hanım oğlunun adresini ver ona yazalım gelsin dediğimizde
Annen

-Adresini kaybettim ama benim oğlum bir gün gelecek derdi.
Hiç bir yardımda bile bulunmadın be oğlum.ne haberin geldi nede kendin geldin ama genede memleketine hoş geldin. dediğinde ayaklarımın bağı çözülmüs ayakta durumıyordum Annemin kapısının merdivenlerine yığılmışım.
Elimdeki buruşuk zarfa bakmaya çalışıyordum, göz yaşlarım akmaya başlamıştı.

Ne oluyordu bana ömrüm boyunca o kör kadında utanmış nefret etmiştim şimdi ne oluyordu bana.

Merdivenlerden kalkamadım sırtım üşüyordu hava sıcak olmasına rağmen soğuk rüzgärlar esiyordu. bir ara istemeyerek ağzımdan
- Ana üşüyorum .demişim.

Zarfı açtığımda titrek ellerle yazılan yazıları çarptı gözüme,

-oğlum Tek Göz ağrım Canım Yavrum yoksulum benim.diye yazıya başlamış.

ellerimin titrekliği ve gözümden akan yaşlar sayesinde yazıyı zor okuyordum,bir o kadarda Utandım.

O an nerdeydim ben ne yaptım niye buralardayım.dizlerimin bağı çözülmüs kapıya dayanmış sadece annemin yazdığı yazıya bakıyordum.
Komsu kadın anlamıştı benim halimden

-oğlum eyimisin.tansiyonun çıktı,su getirdim şunu bir iç hele geçmiş olsun.rağmetli eyi bir kadındı ama kaderi onu rahat bırakmadı seni ağzında hiç düşürmedi.
Annemin ölümü beni daha sersemletmişti.

Önümdeki yazı sanki hiç bitmiyecekmiş gibiydi annemin hayalini karşımda görür gibi oluyordum.ilk kez o doyumsuz şefkätli Ana kokusu geldi burnuma

„Su an yataktan kalkamıyorum. sağolsun komşular yemem için yemek getiriyorlar oda boğazımdan geçmiyor.şu an elimde tutacak,sobamı ısıtacak,bana tas su getirecek kimsem kalmadı.ama sana küsmedim Bir Ana oğluna küsermi bende küsmedim sen babanın bana tek kalan yadigärısın.Anneler küsmez yeterki evladı mutlu olsun o yeter bana.son arzum olarak komşu kadından kalem kağıt istedim. Hayatım hep acı,Hüzün ve fakirlikle geçti.ama genede sen arkamda babanın tek varisi vardın seni düşündükce hep gurur duydum gidişin,kızışınn,yemek yeyişin hep babana benziyordun.

Babanla yaptığımız kazada, babanı ve senin tek gözünü kaybetmiştim.Babandan kalan tek tarlayı senin Hastahane masrafların için harcadım çünkü amaliyat çok pahalıydı
Gözümün tekini sana verdim,çünkü sen dünyayı benim gözümle görmeni istiyordum.

Seni,gelinimi ve torunlarımı çok özlemiştim ölmeden dünya Gözüyle bir göreyim dedim seni ,korkutmak istemedim.komsularımın zoruyla hastahaneye gittiğimde, doktorun bana çok az zamanımın kaldığını söyleyince senin o güzel yüzünü hayatta bir kere daha göreyim umuduyla gelmiştim. sizleri korkutmak amacında değildim. Sana istediğin Hayatı veremedim Babasız hayat çok zormuş, babanı kaybetdikten sonra anladım, ama arkamda babanın yadigäri sen vardın, seni çok seven Annen

o an bilmeyerek haykırmıştım

ANAAAAMMM BENİİİİİM.

wederath dan 04.08.2012
bu Oğullarıma ve evladını canı pahasına Seven Annelere armağanımdır