Reenkarnasyona inansaydım oturup ciddi ciddi önceki hayatımda kaldırım taşı olduğumu düşünürdüm. Düşünürken bir de kaldırım taşına otururdum ki daha traji komik olsun diye. Kendimi kaldırım taşlarının yerine koymamın başka bir izahı olamaz. Sanki ben de onlardan biriydim. Adım başı kırdığım insanlar yetmiyormuş gibi şimdi de onları kırıyorum sanki. Yürürken incindiklerini hissediyorum. Canlarını yaktığımı, dile gelseler bana edecekleri ağır lafları düşünüyorum. Sanki taştan değil de ruhtan olsalar onları da kıracakmışım gibi geliyor. Metrekare başına kırdığım insan ve incittiğim kaldırım taşı sayısını hesaplayamıyorum. Sahur programındaki güzel abi sürekli "incitmemek mi zor, incinmemek mi zor, yoksa incitene dua etmek mi zor" derdi. Reenkarnasyona inansaydım duayla işim olmazdı. Bugunei olsaydı biz de dua ediyoruz derdi lafı ağzıma tıkardı. Ama incinmezdim. Galiba bu sorunun bana göre cevabı incitmemek. Evet en zoru bu bence. Çünkü çok masum hislerle bir şeye kalkıştığında dahi incitebiliyor insan. Haliyle kimse gidiş yoluna bakmıyor önemli olan sonuç.. Geçenlerde Şeref abiyle sohbet ettik biraz. Şeref abi 70 yaşında, astsubay emeklisi, diksiyonu düzgün, kendini fazlasıyla geliştirmiş bir adam. O bile daha hayatı anlayamadığını söyledi. Bir çınar böyle söylerken benim hayatı anlamaya çalışmam düpedüz saçmalık. Vakit kaybından başka bir şey değil. Galiba hayat da askerlikten farksız. Cem Yılmaz’ın dediği gibi tam her şeyin koca bir saçmalık olduğunu anlayacak gibi oluyorsun bir bakmışsın ki askerlik bitmiş. Boşuna yoruluyoruz. Hayat keyifli çünkü şu var dediğin her ne varsa o seni eninde sonunda yarı yolda bırakıyor...