Yazarın ve düşünürün hayattan alacağı en büyük intikam, harflerini kelimelerine kavuşturması, cümlelerin karanlık sokakları aydınlatacak kadar parlak olması, ve kendine itaat edecek kahramanlara sahip olmasıdır.

Bazen ıssız bir yola gireriz, ve bu yolun sonunu bile bile bir çıkmazın derin inlemesini, tutunamayanların o bestesinde, kendimize masum bir beste olarak yorumlarız...Dudaklarımızdan düşmeyen beste, içimizi acıtsa da, bizden sonra kaç kişinin dudaklarında kim bilebilir ki...


Evet değerli dostum yazılarınızdan en çok beğendiğim bu yazınız...Bu yazıyla bence kendimizi aştınız ve eminim gelecek yazılarınız bunlardan da iyi olacak...

Bu yazınızdan etkilenerek bende bir deneme yazdım...Yayınlamadan size yazıyorum...


İntikam Defteri...


Uzun ve karanlık bir sokak...Yol boyu bütün pencereler, perdeler kapalı...Beni gözetleyen ,önemseyen hiç kimse yok ! Üşümüşlüğüme aldırmayan elbiselerimin bedenime sarılması, beni daha da fazla üşütüyor. Ruhumun git gide büyüyen sessiz çığlığını ,intikam defterimden başka hiç kimse duymuyor,bilmiyor.. Soğuk bir tebessüm ve vücuduma tutunamayan ıssız bir sıcaklık...Son bir pencere ve son bir umut...Hayatın bana sunduğu zamanın hangi anında,kaderimin hangi durağında, tutunamayan bedenimin son çırpınışı ve tek bir söz !

Ölüm !

Bütün yazan ve düşünen insanların zoraki bir kabulüdür dünya...Doğmanın ölmek kadar hür olduğunu kelimelerin arasına sıkıştırıp ,hemen oradan uzaklaşmamız ,inandığımız doğrulara yaşadığımız sürece kör kalmamızı sağlar. Aksi halde durum ,yaşarken kendimize isyanımızı derinden gelen bir sarsıntıya dayanamayan, yeryüzü abidelerinin sonu gibi ,deprem ! Yerle bir eden türden…Ve ardından yıkıntılar arasından var olmaya çabalayan insanı toz-duman arasından çıkartmak; aklın hiçe saydığı zamanı, bir güne rezil etmek gibi…Sakat bir var olma, sadakatten bir an olsun ayrılmayan ruh ,hala bedenin içinde ve hala ürkek, korkak . Hür olana kadar, sessiz bir direnişin sonunu bile bile bekleyen ruhun, masum ve haya ile uslandırdığı âmâ gözlerinin uçsuz bucaksız sanılan hayatın, her an’yıkımını bekler gibi ,sahte bir uykuda…


Romeo ölmemeli ! Shakespeare’in hayattın intikamını ,kendine sunulan zaman darlığının çaresiz bir çığlığı…Belki de kendinden sonrakilere itirafıydı.- Günler giderek üst üstte yığılıyor ve ben bu ağırlığın altında yaşama mücadelesini giderek kaybediyorum. O zaman beni var eden güç, beni hiçe sayıp yok ediyorsa ,benim yarattığım kahramanları da ben yok ediyorum. Romeo ölmeli, Juliet onun ölümünü izlerken, kamçının sahip olamadığı ruhuna Romeo ölürken çoktan sahip olmuştu. Juliet’te ölmeli !


Leyla ile Mecnun !- Ben yaşarken, bir burham ,bir intikam, kendimde büyük bir kibir biriktirir aşk. Sahipsiz, kimsenin olmayı beceremeyen aşk, ne kadar kıskanç ! Genceli Nizami’nin aşkına öfkesi, kendisinde var olamayan aşktan en büyük intikamı, Leyla ölmeli ! Ve aynı utanç, aynı çaresizliğin fanalığına yakalanan Genceli Nizami ,benim olamayan aşk, beni sevmeyen hiç kimselerin intikamını Leyla’dan çıkarırken ;ardından göz yaşı döken Mecnu’nun da ölmesine asla ses çıkarmamıştır.


İki büyük aşk ve iki büyük yazar…Biri hayatının avuçlarından akıp gitmesine dayanamayınca bütün kahramanlarını tehdit ederek öldürdü. Diğeri ise aşkın kendisinde baki kalmamasını ,en büyük aşkı yaşattığı Leyla ile Mecnun’un ölümüyle kutladı. Ve ikisinin dünyaya vedasını ,kağıtlara döktükleri kelimeler önlüyor. Kelimelerin zamanla bitmeyen kavgası, büyük yazarların büyük eserleriyle durmadan devam ediyor.



Retorik bir söz, sizin en güzel yanınızın ortaya çıkmasına neden;lakin azap veren yanı, sizden sonra zamanla sonsuz bir savaş vermesi ,sizim intikam yanınızın bir belgesi değil mi?





saygılar,sevgiler


maybull tarafından 10/27/2014 5:04:27 AM zamanında düzenlenmiştir.

"İçinizdeki o sakin karanlığa yenildiğiniz gün, iplerinizi tutup getiren gölge yutar sizi."

İşte bütün mesele o karanlıklara düşmemek..

Bir ara çok zorlandım ama, sonunda aydınlığı seçtim....


Tebrikler,

Tebrik ederim..
Gunlerdir siteye girmiyorum arada ismi girmeden okuduklarim oluyordu..
Ve bu guzel yazinizin gune gelmesi sevindirdi.
Guzel bir esinti birakti bende..
Cokca tebriklerimi sunuyorm..
Sizi okumak keyifli

Sevgilerimle..

Herkesin 'tutunan' olmak istediği bir dünya da ne çok tutunamayan var kim bilir? Ya da tutunmamayı seçen kaç Selim var acaba? Bir de tüm gayreti ve çabasına rağmen tutunamayanlar... Turgut gibi!
'Tutunamayanları avlamak çok kolaydır.' demiş Oğuz Atay. Anlayışlı bakışları yeterli görmüş avlamak için. Acaba bizim yerimiz neresi? Av mıyız? Avcı mı?
Türk edebiyatının en önemli eserlerinden biri olan Tutunamayanlar üzerine keyifli bir yazı...
Tebrik ederim. Saygı ve sevgilerimle...

Tutunamayanlar...bir Oğuz Atay klasiği.

Çok da güzel yazmışsın
Zengin dolu dolu bir yazı olmuş.
Alkışlayıp tebrik bırakayım ben de

Sevgimle Nuray.

Edebiyatın sihirli dünyasında yolculuk,
rotasını bilenler için büyük zevk olmalı.
Yok,
hayatın serseri rüzgarları ile doldurup yelkenini,
her daim esiş yönünün ters istikametinde akıp gidiyorsan öylece sere serpe,
ne söyleyecek sözün, ne yazacak yazın, ne soluklanacak nefesin oluyor.
Sadece,
hoş bir tablonun gözlerinize sunduğu hazzın lezzetini hissediyorsunuz, o kadar.
Üzücü bir durum.
Neyse, yazıya dönelim.
Hayatın, gerçekten güzel bir seyredilişi idi.
Hayatın her yönünün.
Başlangıç ve bitiş arasındaki enteresan mücadele.
Realite,
gerçekten güzel ele alınmış,
her zamanki gibi güzel sunulmuş.
''Budur'' dedirten bir yazı olmuş.

tutunamayanlar..güzel bir konu seçmişsin ayrıca yazının akışı harkulade..tebrikler..

herkesin yalnız olduğunu kavradığımız zaman işte o zaman başımızdaki kalabalıktan beynimizin sağır olduğu zamandır. tek yapılabilecek bir şey vardır turgut uyarın "durma kendini hatırlat" dediği gibi oyalanacak bir şeyler ararız. ümidimiz bulmak. turgut özben selimciğine asla kavuşamaz ama selimi kendinde yaşatabilir. tebrik ederim.