Işıklar bir bir sönüyor çok sevdiğim o ıssızlık çöküyor insanların üzerine düşüncelerimle sarmaş dolaş olduğum o kısacık zaman yetmiyor. Gün geceye kavuşurken ellerimi açıyor sevdiklerime dualar okuyorum belki de hayatımda en sevdiğim o varlık ile birazcık dertleşiyorum. Biliyorum ne kadar yalnız olduğunu hüznü yaratırken dolu dolu yaşadığını ama biliyorum huzur ve mutluluğu da sen yaşayarak yarattın hani diyorum biraz bana da tattırsan bu duyguyu. Bıktım yalanlardan bıktım gözümün içine baka baka beni kandıranlardan. Yoruldum bana verdiğin o görevden bilmem kaçıncı soruşum bu, neden ben diye her defasında cevapsız kalışım. İstemiyorum desem bende onlar gibi olmak istiyorum desem olmaz mı? Ve siz sürekli sorguların içinde boğuluyorsunuz oysa durumundan son derce memnun ama memnuniyetsizlik maskesiyle dolaşıyorsunuz dilinden beyninden ayıramadığın o yalanlarla neden diyorum neden bilmiyorum.
Bu gün içimde farklı bir duygu var sebebini bilmediğim solum uzun zamandır umursamaz soluk alışlarım mecburiyetten kendim olmayı unuttuğum günden bu yana. Evet, ben neden hiç kendim için nefes alamadım bu senin bir cezan mı yoksa mükâfat mı benim bir türlü anlayamadığım. Hep diyorsunuz bana bekle o gün geldiğinde zafer senin olacak ya o gün geldiğinde çok geç kalınmış olursa, içimde sevginin en ufak kırıntısı kalamamış olursa neye yarar bunca zaman beklemek ben onlar için var olurken onlar başkalarına yol alırken bana da birkaç yalanı bırakıp giderlerken istemiyorum artık istemiyorum.
Umurunda değil hiç kimse bir ben olduğunu keşfediyorum artık belki de bana sunulan yalanlardan sıyrılıyorum. Ne kadar bıktım gözlerinden akıtırken yaşları gerçek yüzlerinde iblisin sırıtkan suretini görmekten. Beni kandırdıklarının memnuniyetiyle başlarını rahatça yastıklarına koyuyorlar ya günü yalanın rengine boyadıklarını sanıyorlar ya, ne kadar acınacak haldesiniz bir bilseniz….

Geçmişte korkularım vardı benim bazen uykularımı çalan benden oysa şimdi siz korkun diyorum. O umursamadığınız hesap günü çok yakın, kendini cennetlik sana dilinden sevgi cümlelerini düşürmeyen görünüşte sevgi pıtırcığı olan iblisler. Cennetin kapıları o kadar kolay açılmıyor başınızı secdeden kaldırmasanız da emin olun oraya giden yol cehennemden geçecek işte orada düşecek bir bir maskeleriniz aldığınız her ah lav olup yağacak üzerinize hazır mısınız o güne?
Unuttuğumuz bir şey var sanki kaplarımızı kapattığımızda yaptıklarımızı bir biz bilecekmişiz oysa o her şeyi gören ve duyan değil mi? Ondan saklanmak mümkün mü? Ona her ne kadar saygıda kusur etsek de onun en değer verdiği kula zarar verdiğimizde onun gazabı üzerimizde olmayacak mı? İnsan olarak zayıf yaratıklarız evet, bazen nefsimize saçma sapan düşüncelere yenik düşüyor ağızdan ağıza taşınanlara inanıyor başkalarının canını yakabiliyoruz. Bir de şu kıskançlık olmasa mayamızda değil mi? Dilimize sürdüğümüz gıybet vah vah diyorum başımızdan aşağı dökülen lavların haddi hesabı yok aslında. Allah’ın affına sığınır onun önemli dediği bazı gecelerde dular ile ellerimizi açarız semaya af dileriz kendimizce önemli şeyleri isteriz ondan. Peki, bu güne kadar bir başkası için ne istedik canı gönülden?
Adem oğlu Havva kızı hadi şöyle bir silkelen ve helallik alman gerekenlere yönel Allan’dan önce onlardan dile dile ki seni en büyük sevgi kaynağı da affedebilsin ve son gün geldiğinde kimse kimseyi beklemesin sıratta.
Unutmayın hiçliğin uçurumuna adım adım ilerliyoruz bir koyun sürüsü misali çobanımız ise iblis….