YİNE DE MERAK ETME SEN

• 15 Ekim 2014 Çarşamba 12:55:40

Bir varmış bir yok, diyebilseydim keşke…

Var mıydı da yol verdik yoksa seyrine mi dalmıştım ellerimde tutarken yüreği.

Günlerden bir gün, demeyi nasıl da isterdim. Hani, o gün tam da yolun başında beklerken gelişini bir hikâyenin kahramanı olan şahsım selamlarken seni.

Zamana yenilmeseydim, derken buruk bir tebessüm sırıtıyor yüzümde. Biliyorum da olması gerekeni ama söz dinletemiyorum kendime bir o kadar üşürken ellerim boşlukta ararken dayanacak bir ağaç gövdesi.

Yeterim hep de yetmedim mi kendime bu bağnaz tutumlarım devinimde sürüklenirken.

Severim de yeniden hep sevmedim mi…

Çalıntı bir rol değil üstlendiğim ne de çalıntı bir kimlik her ne kadar gözüme soksalar da o çocuk kalbimi. Önceleri yadırgardım hele ki ilk fark ettiğimde… Fark ettiğim ne mi? Sayısız teferruat çoğunun nezdinde yoksunluk diye nitelendirilen.

Çok şey var bilmediğim ve çok insan çözemediğim. Mesela bilmem yemek yapmayı. Olsa olsa iyi çay demlerim biraz buruk olsa da tadı. Az buruk değilim ben de hani. Şekerim yok içine attığım. Yanında da sohbet iyi giderdi doğrusu: Katıksız ve yalın bir sohbet her yanından ilgi, alaka ve neşe fışkıran. Bozuk bir musluk gibi damlıyor yaşlarım. Hepten bozuldu tesisat sen gittikten sonra. Aslında anlamak da zor hani. Gelmeyen biri nasıl oluyor da karışıyor kayıplara her ne kadar varlığının hicap dolu yansıması son zamanlarda canımı yakmış olsa da…

Bir tek canımı yakan sen de değilsin üstelik. Ana menü masada eşlik eden onca aperatif çoktan sunumda. İştahım kapandı anlayacağın.

Tam yakalamışken uyumu seyreldi düşlerim. Tam tutmuşken ucundan o kaçan ipin dolandı ayağım ve yerlerdeyim. Ama yine de merak etme sen: Hep doğrulmadım mı ömür boyu…

Mutlandım bir anda belli ki kaderin tezahürü tüm olup biten ve yansıması içimdeki aydınlığın. Dün dört bir yanımdan dökülürken hüzün yine dimdik ayaktayım. Hep de soruyorum nedir mahiyeti bu sefil varlığımın… Bir yanım karanlık yeri geldi mi ışıkla kamaşan ve umut yolculuğum hala nihayetlenmemiş. Favori şarkılarım az da olsa çehre değiştirdi. Yeni umutlar ekledim güftelerine. Müzik aynı olsa da sözler ayrı nüksetmekte artık neyin tezahürü ise.

Bir yandan zincirin halkalarını kırma telaşı içinde çözmeye çalışıyorum attığım o gemici düğümünü hem de çocukluğumdan miras ve baskının sonucu içinde boğulduğum. Benim derdim bana yeter, demeye kalmadan bir sürü eklenti ve yasak ile afallayıp tam da hidayete erecektim ki yolumu yine şaşırdım. Elimde bir navigasyon cihazı olsa bile yeterli olmazdı o sapaktan çıkmak için. Rotayı şaşırıp başlangıca varmak bu olsa gerek.

Desturu yok şu duyguların bir o kadar ayarsız ve beklenti yüklü.

Harfler bile şaşırmış yolunu. Kelimeler dans ederken kısılan o müziğin sesi. İlla ki kırılacak o plak. Ne de olsa en sevdiğim şarkı çalmakta.

Bir kademe olsun azaltmak adına üstelik o dik yokuş önünüzde uzayıp gitmekte iken. Basamakları kırık ve eksik. Köşe başında sayısız gölge nöbette. Medet ummak olmasa gerek.

Karşılıksız tüm mefhumlar.

Aksi yok görüntülerin. Aynalar oldum olası kırık.

Cevabı yok soruların.

Soru bile yok ortada. Basit ve bariz gündelik bir akışı hayatın elle tutmak isterken içine düşüp boğulduğunuz.

Ne varsa zor olan imkânsız bir seyir iki ile ikinin toplamının beş olması gibi.

Ve bir o kadar kolay sandığım ne varsa işgal altında.

Yine de koruyup kollayacağım ve saklayacağım en güzel anı başıma gelip gelecek. Gün bile değil yaşanan ama bir ömür kadar uzun ve kutsal ve unutulmaz. Oysa ömür de uzun sayılmaz ki. Bu gün varız yarınlar ise bir o kadar meçhul. Yine de bitimsiz olan değil midir en güzel her ne kadar göz açıp kapayana kadar geçse de zaman…