[…] [bedia] Yumduk aklımızı, aşkın şehadetine.

• 11 Ekim 2014 Cumartesi 12:15:16

Gün döndü;
-gece yarısı,
ay tam tepemde.
Çayım soğuk.
Bitmek bilmeyen arzu yüklü kalemim,
-tükenmiş.
Umutlarım gök-kubbede..
Cümlelerim yarımda.
Gözlerim koca oda da tek bir noktada...
Ufak bir tıkırtı..
Ansızın kapı gıcırtısı.
Belli ki özlem düşmüş yollara!
Geldi işte,
-o geldi!
Koca bir sessizlik kapladı odamı.
Sustuk.
Baka kaldık öylece..
İlk gözlerimiz kavuştu birbirine;
ardından ellerimiz..
Uzun uzun tanışmalarımız olmadı.
Ve
elbette;
dinin, dilin, görüşün, memleketin sözleri edilmedi gönül soframızda;
sen nesin diye sormadık hiçbir zaman birbirimize..
Aynı anda tuttuk kalemlerimizi,
onun kelimelerindeki sihir benim cümlelerimi var etti.
Onun inancı benim geleceğim oldu.
Sonra durduk yere güldü.
o an masumiyeti öğrendim gülüşlerinde.
Yanlışlarımla karşıladım onu;
Doğru nedir bilmeden sarıldım ona.
Doğrularımı o seçti.
Bir bir anlatı verdi huzuruma..
Güzellik nedir bilmezdim;
ilk onunla öğrendi zaten..
O yüzden pek de güzel değildim,
sorgulamadan güzellik kattığını fark ettim.
Durdum!
Ve
Ona baktım!
Sorgulamadık,
sevdik.
Sorgulamadan sevmek nedir onu öğrendik.
Küçük harflerle sen bendik.
Büyük harflerle biz olduk.
Yumduk aklımızı,
Aşkın şehadetine.
O an yakaladık soluklarımızı,
nefeslerimizde..
Durduk bunları da yazdık.
Kimsesiz kalmadık son nokta da
Yaşadık!
Var ettik!
Ve Sevdik Aşkın Şehadetinde [nokta]