"Her şey düştüğü yerden kalkar"
Ata sözü.


Öyle ya, ceset bile olsa sonun, hatta kimi kimsesi olmayan bir ceset, elbet birileri gelip kaldıracak. Bir yaprak olsan mesela, yel değecek bir kanadına. Bir tohum olsan, bu defa köklerin başını göğe kaldırmak isteyecek.
Su olsan, bir küçük damlacık hani,buluta koşturacaksın daha olup biteni anlamadan.
Vel-hasıl " Düştüğün yerden kalkacaksın"

Avucunda kaderin, dağların tepesinden savurup at. Her bir zerresi dağılsınlar bir taraflara. Zaman sonra, zincir halakaları gibi kaldıkları yerden kesişip birleşecekler. Sana en yakın düşende, en dibe vuran da bir şekilde kalkacaklar. Düştükleri yada düşürüldükleri yerden.

Bu arada benim derdim kimseyle değil aman ha, kendimle yüreğimle...

Tüme varımdan, kendime soyutluyorum. Her şeyin kalıbını kırıp, kendime yontuyorum. Söz, Ata sözü ya, sanki bana özel bir sözmüş gibi okuyorum; Murat düştüğü yerden kalkar.

Düştüğüme mi yanayım, nasıl düştüğüme mi ?
Neden düştüğüme mi yanayım, nereye düştüğüme mi ?
Ve ne ara düştüm be Sebastian ?
Murat düştüğü yerden kalkar da, ne zaman kalkar ( yada nah kalkar mı özürlerim çokça ) ’ın cevabını bilemediğime mi yanayım ?

İllede kalkmalımıyım ? Kalamazmıyım biraz daha ? Kendime gelmelimiyim ,yüreğim takate eriştiği vakit, beynime el ettiğinde, emir dinlemeyip dolaşıp düşen ayaklarım, şimdi neden dinlesinler ki ?

Aşkın kesiği, aşkın yanığı, aşkın tekmesi dolanmışsa sarmaşık gibi bir yanlarıma. Acı, zehir bal geliyorsa. Neden kalkmalıyım ki düştüğüm yerden ?

Belki Halil İbrahim’in sofrasına düştüm, doymadım hala ?
Belki son atımlık barut niyetine beklemeliyim ?
Belki düştüğüm yerden kalkmamalıyım ?

Olmaz yüreğim olmaz, Ne diyor ata sözü; Her şey düştüğü yerden kalkar,Murat’da her şeyin içindedir, o zaman Murat’da düştüğü yerden kalkar.

Hem belki düştüğün yeri vermez sahibi sana. düşmenin onun için bir önemi yoksa hele.
Ya derse ki; - hadi canım hadi başka kapıya...

Düştüğüm yerin kalbinin olmasına sevindim. Sen fark ettiğinde orana düştüğümü, Allah bilir ben gitmiş olacağım çoktan. Lakin özlemini duyduğum; kalkacağım yerin kalbinin olması, en büyük tesellim şuan.

Ve Ne kadar kötüyüm Allah bilir de. Kul yinede umut kapısını hep açık tutar. Bu sözüm de, "Ne kadar kötüsün keşke ölsen" lafını çıkartan odunlara. Şuan ne hallerdeyim keşke bilsen diye küçük bir fısıltı dökülüyor dudaklarımdan.
Öyle ya, durup dururken mi o kadar kötü oldum be adamım ?

Düştüğüm yerden kalkmak ve dostlara bırakacak bir Eyvallah sahibi olabilmek dileklerimle...