Neden ? Neden sonu toprak olan bir canlıya gereğinden fazla görev yüklüyoruz ? İnsan...İnsan olarak kalamıyor mu ? Eş, dost, akraba ; düşman, hısım, anne , baba... Sıfatlar,lakaplar çoğaldıkça özü unutur mu olduk ? Arkadaş dediğimiz arkadaş kalamadı ,dost dediğimiz hep yaraladı, Anne dediğimizin kıymetini bilmeyiz,akrabalar da hep ikinci planda kaldı.

Yani biz ; kiminin dostu kiminin akrabası kiminin ailesi kiminin düşmanıyken kimin canı kimin cananı olduk? Ya yerimizi beğenmedik ya da yerimizi bilemedik. Canım diyenleri canımız yapamadık,canımız olana can olamadık. Sonunda önce sıfatlarımızı sonra insanlığımızı kaybettik.İnsana özgü tüm niteliklerden uzaklaştık çünkü insandan uzaklaştık.Yükseldik yükseldik maddiyatın en tepesine ve yakınlaştık nefis dediğimiz şeytanın kafesine. Şimdi insanlığına dönmek için uğraşanlarla alay eder olduk,elitliği(!)hep batı da bulduk.

Peki ne oldu sonumuz? Kaldı mı aramızda küçücük sebeplerden mutlu olan,karşılık beklemeden feryat edenin yardımına koşan?Kaldı...Onların hepsi geride kaldı. Çünkü biz insani değer taşıyan kim varsa geriye ittik.Değer bilmez,halden anlamaz olduk. Zengin olduk,başarılı olduk şık, modern olduk ama insan olamadık. Ya da şöyle diyeyim Azizim; bizler insan kalamadık.

Rümeysa Kocagöz