Bazen gerilerine gidiyorum ömrümün. Mazimle yüzleşiyorum. Geçmişimle tekrar tanışıyorum. Hatıralarım iyi kötü de olsa, onlara tekrar sarılmak istiyorum.

Beş yaşımdaki halimi hatırlıyorum mesela. O çamurlara bata bata kirlenen yaşımı anımsıyorum tatlı tatlı. Oyunlara sabahtan akşama dek dalıyorum. Yemek yemek aklıma gelmiyor hiç. Tandırlardan tandır ekmeğini çalarak midemin açlık sesini ve mikroorganizmalara ev sahipliği yapan kuyulardan ayakkabıma bağladığım ipin yardımıyla susuzluğumu dindiriyorum. Zavallı duruma düşmüyorum. Yaramazın tekiyim. Serseriyim. Çocukluğumu doğal yaşıyorum. Yeşilliği seviyorum. Dere tepe demeden gidiyorum her yere. Korku yok. Sıkılmak yok. Badem ağaçları ve üzüm bağları çok.

Dokuz yaşıma merhaba diyorum. Yutkunuyorum hemen. Yakılan köyüm gözlerimde acı acı canlanıyor. Konuşamamak uğruyor dilime. Yasaklı anadilime. Kürtçeme. Bir dil neden yasaklı olur ki, diyorum. Bana bunun cevabını veren yok. Babam felç oluyor. Yıllarca yatalak düşüyor. Annem çaresiz. Annem yaralı. Annem içten öfkeli birilerine. Birileri, birilerine göz göre göre haksızlık ediyor. Göç etmek, yurdundan olmak sıradan olay olmuş bir memlekette.

14 yaşımı çeviriyorum. Van’dayım. ’’Dünyada Van, ahirette iman’’ sözüne nail olmanın cümlesindeyim. Derslerim hep beş. Davranışlarım makul. Düşüncelerim kin barındırmıyor. Geleceğe umutla bakıyorum. Van gölüne ben de DENİZ diyorum. Akdamar adasını uzaktan çok seviyorum. Van Kalesi’nde Said-i KURDÎ ruhunu duyabiliyorum. Bol bol kitap okuyorum. Sigaradan uzak yaşıyorum. Efendiliğime söz getirmiyorum. İçimi dinliyorum. İç sesime güveniyorum. Kalbim aşk yeri.