uyuyorduk, sanki
g-özlerimizi kapatıp
yastık altına gizleyip avuç içlerimizi
eline/koluna/dokuna ve kokuna sataşarak
bulaşıyorduk kendi dışımızdan/içimize ki
en güzel yaptığımız şeydi

sahi neydi?

ve neden sonra
cevapsız sorular bulduk
yapamadık
bunu bir daha hiç aslında
en son akşamın sonunda

-unuttuk

-umuttuk

ağacına uzanıp bir elmanın
yaprağına dokunarak/tenin gibi
alışıyorduk
yerlere düşürmeden..


uyanıyorduk.

dudağımızda izi
yüreğimizde isi

dağlarının yamaçlarından
derin boşluklarımıza dolacak



göz, gözü görmüyor
göz, göze b-akmıyor
günah mı?
ayıp ya da....

gazabın bağlarına gidelim
bütün derinliklerin.
bütün elma şekerlerinin
ay dedelerin sonra
kahramansız masallara
çelik pelerinleriyle o
küçük efendilerin...

hepsinin
hiç-bir yerin
senin gözlerin


ellerin/ellerim...


zamANdan bahsetmiyorum, hayır
hiç bir anından zamanın
bir sevdaya düşüp
bir bıçak bulup sırtında yüreğinin
ölüyorlar içine


Baharın/korkusu/kokusu…

düş bozumları/derin yaprak ulumaları
rüzgarsız/apansız
şiirler yazıyoruz/yazılıyoruz
göğüs uçlarımızla ki
kesilmiş bir he-ce kadar ağrıyor
içinden sen geçmeyen hiç bir mısra
başlamıyor

ve bir nehir yarılıyor/
toprağın yüzünde....






(...)